Ijs.

"Grauw !"brult het wezen. Ik draai me om. Sylva kijkt me raar aan ,maar ik kan dit wezen aan. Sylva knikt en komt naast me staan. Ik sta met mijn hand naar voren om een spreuk te zeggen. Sylva staat breed uit en klaar om het hele bos tegen hem te gebruiken. Luid briesend duwt het wezen de twee bomen opzij. Brullend rent hij op ons af. Hij raakt met zijn knots Sylva. Ik pak zijn hand vast en draai hem zo dat hij een salto maakt. Boos schopt hij met zijn been. Ik pak zijn been vast en til zijn been omhoog. Weer maakt hij een salto en landt weer op twee benen. Boos probeer ik hem te slaan ,maar hij grijpt mijn hand vast en stompt met zijn vuist recht in mijn gezicht. Ik val op de grond en even ben ik bang dat ik het bewustzijn weer zou verliezen. Sylva springt op en mompelt iets onverstaanbaars. Plots komen er takken overal vandaan. Wilt begint het wezen om zich heen te slaan en Sylva begint te lachen en lijkt het kleine meisje dat ik ben tegen gekomen weer. Het wezen grijnst en mompelt ook iets onverstaanbaars en zijn vinger begint op te lichten.
"Nee !"gilt Sylva en steekt haar hand vooruit. Het wezen grijnst nog breder en rijkt de dichtsbijzijnde tak aan. Meteen wordt de tak langzaam groen en valt dan tot stof. Sylva begint te wankelen op haar benen en grijpt wild om haar heen ,maar ze vindt geen houvast.
"Lacu."hijgt Sylva angstig.
"Lacu ,help me."hijgt Sylva weer en het duurt niet lang of Sylva is er geweest.
Plots komt er een heldere blauwe gloed over de wortels van een boom. De gloed versprijdt zich door de bast van de boom omhoog. En elk voorwerp dat op de boom zit gloed blauw. De blauwe gloed gaat verder het versprijdt zich naar de takken en kleurt de felgroene bladeren ijzig wit. Geschrokken kijk ik om me heen en in een prachtig helder blauw licht verschijnt een gedaante. Het wezen buigt eerbiedig ,maar de gedaante loopt langs hem heen en lijkt de gedaante geen eens gezien te hebben. Sylva kijkt omhoog naar de gedaante. Hij knielt bij haar en ze lijken met elkaar te praten. Ik kan het niet verstaan. Plots wijst Sylva naar mij ik voel me verstijven. De gedaante kijkt me boos aan met zijn twinkelende ijzige ogen. Even legt hij zijn hand op Sylva's hoofd en loopt dan naar mij toe. Waardoor ik hem beter kan zien. Hij heeft wit haar die me laat denken aan de eerste sneeuw die valt en zijn huid is bijna even wit ,maar zijn ogen zijn blauw. Helder blauw als een wolkeloze hemel op een winter dag. Ik ga snel staan. Net op tijd komt het lelijke wezen tussen beide.
"Het is niet mijn fout ,MEESTER."zegt het wezen. Meester ?
"Zwijg !"roept de jongen en maakt zich los van het wezen.
"Hoe durft u ?Dit wezen op zo'n manier te behandelen."roep ik boos uit en wi hem gaan slaan ,maar hij pakt mij bij mijn pols vast en bekijkt me van top tot teen. Boos trek ik mijn hand uit zijn greep. Hij kijkt me in me ogen aan en wat ik zie is ongelooflijk. Ik zie een liefdevolle jongen ,de maan en ik zie een klein jongentje in een hoekje gekropen bang voor wat er is gebeurt. In een flits ben ik weer terug in het bos en de jongen snakt naar adem.
"Hoe ?Sylva."roept hij boos en kijkt om naar Sylva. Ze grijnst alleen ,maar. Hij wend zich af van ons.
"Vergeef haar. Het is mijn schuld. Ze heeft geen idee wat er aan de hand is."zegt Sylva en ze kiest haar woorden zorgvuldig.
"Meester ?"fluisert het wezen.
"Breng ze weg."befeelt de jongen.
"Nee."zeg ik en het wezen laat me los.
"Wie was dat jongentje dat ik zag ?"vraag ik en Sylva kijkt me verrast aan.
Hij blijft onbewegelijk staan naast de bomen met blauwe gloed. Het wezen pakt me weer vast. Sylva kijkt me aan met een blik dat zoveel zou kunnen zeggen. Er beginnen al lichtjes om ons heen te dansen. Toen plots draait de jongen zich om en grijpt mijn hand. Hij sleurt me uit de lichtjes en ik val samen met hem op de grond. Hij kijkt me aan. Zijn glimlach maakt me warm en ik merk nu pas hoe koud de grond aan voelt.
"Wees niet bang."fluistert hij.
"Dat ben ik ook niet."fluister ik terug.