019

Lena Adriana Guardiola

Ik lag in bed en kon niet in slaap komen. Ik moest steeds aan Sergio denken, maar dat was niet het enige. Ik voelde me schuldig tegenover Leoni, zal ik naar haar toe gaan of niet? Straks wordt ze alleen nog maar bozer op me, dat wil ik echt niet hebben. Maar wat nou als ze er juist blij mee is? Lastige keuze.. Ik besloot de gok te wagen en gewoon naar Leoni toe te gaan, dan heb ik het tenminste geprobeerd. Ik kroop mijn bed uit en liep stilletjes de gang op, hopend dat papa niets zou horen. Ik klopte zacht op de deur van Leoni, maar er werd niet gereageerd. Ik opende de deur voorzichtig en keek om de hoek. ‘Leoni?’ fluisterde ik, weer geen reactie. Ik ging bij haar in bed liggen en staarde alweer naar het plafond. Nu moet ik wachten totdat dat kind eens wakker wordt..

‘Wat doe je in mijn bed?’ vroeg Leoni nors. Ik keek op de klok en zag dat ik hier al bijna twee uur nutteloos lag te wezen. ‘Nou geef antwoord.’ Zei Leoni en ze gaf me een dodelijke blik. ‘Ik kwam sorry zeggen.’ Mompelde ik, niet wetend wat ik nu eigenlijk moest gaan zeggen. ‘Sorry waarvoor? Sorry omdat jij zo perfect bent en nooit straf krijgt?’ siste Leoni. ‘Ik heb wel straf gekregen, alleen ik vind het niet erg. Ik moet elke dag helpen bij de trainingen enzo.’ Mompelde ik. Leoni zuchtte even en keek me toen aan. ‘Was het leuk bij Sergio?’ vroeg ze met een glimlach. ‘We hadden bijna gezoend.’ Zei ik met een zwakke glimlach, helaas was het bijna. ‘Waarom bijna dan?’ vroeg Leoni medelevend, ze merkte waarschijnlijk dat ik zwaar baalde. ‘Ik weet niet, hij trok zich ineens terug.’ Zuchtte ik en de tranen sprongen in mijn ogen. Oke Lena, ga nou niet huilen. ‘Ahw meisje. Misschien was het wel om de regel van papa? Hij is net nieuw, dus het kan maar zo.’ Glimlachte Leoni. Ik keek haar met een domme blik aan en bleef stil. ‘En hoe zit het nu tussen jullie dan?’ vroeg Leoni omdat ik niks zei. ‘We zijn goede vrienden, of zo.’ Zuchtte ik. ‘Nou waarom ben je dan zo verdrietig? Je kan nog steeds vol op van zijn aandacht genieten en misschien komt het wel zo ver tot een relatie ofzo.’ Glimlachte Leoni. ‘Denk je?’ vroeg ik met een glimlach. ‘Ik denk het niet, ik weet het zeker.’ Zei Leoni met een brede grijns. ‘Blijf je hier slapen, net zoals vroeger?’ vroeg Leoni. Ik knikte en kroop bij haar onder de dekens. Soms kunnen we wel lief tegen elkaar zijn!