Chapter two. Irritation, magic, and lots of red hair. 2.6

‘Denk je dat ze het zal merken?’
‘Ze gaat ons vermoorden.’
Twee stemmen waren zacht tegen elkaar aan het fluisteren, vol opwinding. Toch zat ik nog te ver weg in mijn slaaproes om er iets van te kunnen merken, laat staan om de stemmen te onderscheiden. Zachtjes ging het fluisteren door, tot ze er niets meer leken te geven om mijn slaap. Steeds werden de stemmen luider en luider, tot ik mijn ogen opendeed en ze aankeek. Meteen waren de twee personen stil en begonnen ze breed te grijnzen.
‘Goedemorgen,’ zei Fred grijnzend.
‘What the fuck doen jullie hier?’ mompelde ik.
‘Nou nou, iemand lijkt niet blij te zijn met haar wekdienst. Probeer je eens wat goeds te doen voor je medemens, wordt het niet eens gewaardeerd!’
Ik keek hem even waarschuwend aan.
‘Oké oké. George en ik liepen door de gangen en we verveelden ons. Toen bedachten we ons dat het zaterdag was en dat je kunt genieten van onze rondleiding!’
‘Dus bedachten we ons; zou het niet aardig zijn van ons als we Eve wakker maakten, zodat ze volop kan genieten van een dag vol ons!’ vervolgde George.
‘Toen zijn we door het raam geklommen, nadat iedereen weg was. En hier zijn we!’ maakte Fred af.
‘Jullie zijn door het raam geklommen? Dat is zeker een aantal meter hoog..’
‘Onderschat nooit de kracht van een roodharige tweeling.’
Ik keek ze even vreemd aan, maar besefte dat dit gedrag heel normaal voor ze was. Ik vroeg me af wat hun moeder allemaal met ze had gedaan. Had ze ze een paar keer laten vallen? Of zat er gewoon een hersenstoornis in de familie? Wat het ook was, deze jongens waren in ieder geval ver van normaal.
‘Oké, laat me mij in ieder geval omkleden,’ gaf ik toe.
Grijnzend gingen ze op het bed tegenover me zitten, met hun benen over elkaar. Afwachtend keken ze me aan, alsof ze verwachtten dat ze een show zouden krijgen.
‘Eruit,’ zei ik duidelijk.
Zuchtend stonden ze op en liepen de deur uit. Ik stond op en trok mijn slaapjurkje recht, wanneer ik de deur weer open hoorde gaan.
‘Weet je zeker dat je geen hulp nodig hebt?’ hoorde ik Fred, ik voelde gewoon dat hij grijnsde.
Met een vloeiende beweging griste ik mijn kussen van mijn bed en smeet hem met een rotgang op de deur af. Een pijnlijke kreun bevestigde dat ik mijn aanhanger geraakt had.
‘Je mag dat jurkje ook aanhouden hoor.’
‘Eruit!’ riep ik, nu redelijk geïrriteerd.
‘Balen,’ zuchtte hij, waarna hij toch de deur dichtdeed en de kamer verliet.

Sloom liep ik de badkamer in, alles om nog wat tijd te rekken. Wanneer ik de spiegel voorbijliep, schrok ik op uit mijn gedachten. Snel deed ik nog een paar stappen terug en keek nog even goed. Nee, dit kon niet waar zijn. Woede laaide in me op, terwijl ik bleef staren, alsof het zou veranderen als ik even goed zou kijken. Ik kneep in mijn arm, hopend dat ik sliep, maar niets was minder waar. Nog steeds werd ik niet wakker, dus ik nam aan dat dit de realiteit was. Walgend keek ik naar mijn spiegelbeeld. Mijn haar was een paar tinten lichter geworden, waardoor het niet mijn natuurlijke rode kleur had, maar knaloranje was. Ook mijn hele gezicht was rijkelijk versierd met sproeten, allerlei oranje sproeten. Ik was een ginger. Kwaad, en nog steeds in mijn nachtjurkje, stormde ik de deur uit, op zoek naar de twee duivels die me dit hadden aangedaan. Om me heen hoorde ik allerlei gefluit, aangezien ik behoorlijk schaars gekleed was, maar op het moment kon dat me niet interesseren. Ook hoorde ik allerlei gelach om me heen, om mijn “nieuwe look”. Dit maakte me alleen nog maar kwader en ik besloot dat ik Fred en George langzaam en pijnlijk zou gaan laten lijden. Wanneer ik de grote zaal inliep, waren meteen allerlei blikken op me gericht. Ik kon het ze natuurlijk niet kwalijk nemen. Ik liep op blote voeten, gekleed in slechts een jurkje, door de school, met knaloranje haar en vol met sproeten. Niemand leek er echter iets over te zeggen, wat hoogstwaarschijnlijk kwam door mijn kwade blik.
‘Hey Eve, wat heb je gedaan met je haar?’ zei Ron geschokt, wanneer ik bij hun groepje aanschoof. Hermione gaf hem een waarschuwende por, waarna hij zich leek te beseffen wat hij had gezegd, ‘Niet dat ik het niet mooi vind hoor, maar vanwaar deze nieuwe look?’
‘Dit was ook niet bepaald mijn bedoeling,’ grimaste ik, ‘Kun je me misschien vertellen waar je lieftallige broers uithangen?’
Hij keek me begrijpend aan en wees naar de andere kant van de afdelingstafel. Onder de tafel sprongen twee plukjes oranje haar vandaan, wat ze meteen verraadde. Zo onopvallend mogelijk liep ik hun kant op. Eenmaal daar aangekomen dook ik stilletjes onder de tafel, waarna ze verschrikt opkeken.
‘Busted,’ mompelde George betrapt.
‘Oké, ik geef jullie een minuut lang om uit te leggen, voordat ik jullie langzaam en pijnlijk vermoord. Waarom ben ik een ginger?’
‘We bedachten ons; als je met ons meegaat vandaag, moet je ook op ons lijken. Dan lijken we pas echt hecht weet je wel,’ grijnsde George.
‘Buiten dat staat oranje je goed!’ grinnikte Fred er achteraan.
‘Hoe kom ik hier weer vanaf?’
‘Eh,’ mompelde Fred.
‘Zeg alsjeblieft dat dit een grapje is..’
‘We hebben een nieuw experimentje bedacht en jij bent soort van de testpersoon geworden. Dus we weten niet wanneer het weggaat,’ grimaste George.
Ik keek ze met een dodelijke blik aan, wat ze alleen maar grappiger leken te vinden. Ik voelde me verloren. Waarom was ik ook alweer die stomme weddenschap aangegaan?
Fred zag mijn hopeloze blik, ‘Oh love, dit is nog maar het begin. Vandaag wordt een dag om nooit te vergeten.’