Is it really friendschip?

Ik lag naar het plafond van mijn kamer te staren omdat ik maar niet kon slapen. Zoiets had ik wel vaker in de vakantie. Maar deze keer was het écht iets dat me wakker hield. Romeo. Ik had het wel vaker meegemaakt. Ze waren altijd ongelofelijk aardig enzo maar dan bleek het dat ze alleen maar vrienden wilden zijn vanwege je rijke ouders en als je hen dan dumpte omdat het geen echte vrienden bleken te zijn dan richtten ze een Anti-Marco-groepje op. Echt verschrikkelijk! Ik zuchtte en sprong uit mijn bed. Ik liep naar het raam toe en leunde op de vensterbank. Verveelt staarde ik naar buiten terwijl ik aan de piercing midden in mijn onderlip pulkte. Ik zuchtte nog eens en drukte mijn voorhoofd tegen het raam. Angstig vroeg ik me af of Romeo ook zo zou zijn. Nee, vast niet. Hij werd zelf gepest dus dan zou hij het vast niet doen! Toch? Aaaaaagh! wat was dit toch lastig! Zuchtend plofte ik terug neer op het bed en nam mijn knuffel vast. Ik weet het! 15 jaar en nog een knuffel! Maar joh, ik was enig kind en mijn ouders waren haast nooit thuis! Wat verwacht je dan! Ik pulkte aan het konijnenoor. 'O Thomas, wat moet ik toch?' Fluisterde ik. Thomas was de enige persoon die mijn vriend was geworden omwille van mijn karakter en niet het geld, maar hij was omgekomen in een auto-ongeval. De dader pleegde vluchtmisdrijf en hadden ze nooit meer terug gevonden.