I never saw the outside world, now i'm going to change that

Zoals altijd zat ik in mijn hut in bed. Er was niks te doen en niemand om mee te praten. Ik vond het best zo, ik was toch altijd al alleen. Ik hoefde geen verandering.
Bijna viel ik al weer in slaap tot ik buiten wat hoorde. Ik bleef even goed luisteren en merkte dat het pratende mensen waren.
Voorzichtig stond ik op en begon richting de deur te lopen, dat ging best moeilijk. Ik had eeuwen al niet meer gelopen.
Ik wou door het raam kijken wie het waren maar en werd opeens op de deur geklopt. Ik bleef zo stil mogelijk staan en hield mijn mond stijf dicht. 5 minuten lang hoorde ik gelukkig niets. Maar opeens leek het als of er heel hard op de deur werd gebonkt. Ik schrok op en keek angstig naar de deur. Thank God dat ding was sterk. Hij veerde niet eens een beetje mee. Een paar seconden later werd er alweer heel hard op gebonkt, het leek bijna wel alsof iemand hem probeerde in te schoppen.
Ik zuchtte en ging zitten, zoiets was me echt nog nooit overkomen. Ik vroeg me af of die mensen er nog waren dus ik stond weer op en liep naar het raam. Voor ik er ook maar was vloog de deur recht tegen me aan en duwde me tegen de muur. Ik gilde zo hard als ik kon en probeerde over alle stukken hout te kijken. Er stonden 3 mensen in de deur opening. 2 meiden keken boos naar een jongen die geschokt naar de troep staarde. Langzaam liepen ze naar binnen.