Chapter 7: A call and Lessons

De ringtone van mijn mobiel ging door de kamer heen.

"W-Wat is dat geluid?!" riep Gilbert. "Een chain! Het moet een chain zijn!" riep Sharon. Iedereen begon paniekerig te zoeken naar waar het geluid vandaan kwam. "Waar is ie!"schreeuwde Alice. "Volgens mij komt het geluid van het bed van Rose vandaan!"zei Oz. "Rose ga weg bij dat bed het is gevaarlijk!!" schreeuwde Gilbert. "Rustig!" schreeuwde ik. "Het is gewoon de ringtone van mijn mobiel." zei ik. "En voor je gaat vragen wat dat is neem ik liever op, ik leg het later wel uit!" zei ik terwijl ik het mobieltje uit mijn zak haalde en openklapte. 'Wat een goede ontvangst heb ik hier zeg!' dacht ik terwijl ik opnam om hem vervolgens een meter van mijn oor af te houden.
"ROSE!!! GAAT ALLES GOED???? OF HEBBEN DE ABYSSMONSTERS JE AL OPGEGETEN??" schreeuwde Tracy. "TRACY!" schreeuwde ik blij met tranenen in mijn ogen. Blij omdat ik een bekende stem hoorde. "Wat ben ik blij om jouw te horen!" zei ik. "Rose! Waar ben je?! Wat heeft die trut van een Ivy Baskerville met je gedaan?" vroeg Tracy. "Ik zal het uitleggen." zei ik, terwijlde andere me aankeken alsof ik gek was doordat ik tegen de lucht zat te praate.

"Oke, ik denk dat ik het snap." zei Tracy nadat ik het had uitgelegd. "Ik zal denk ik hellaas niet veel kunnen doen voor je maar als het je lukt om weer terug te keren zal ik klaarstaan met al je lievelingseten!" zei Tracy. Ik giegelde. "Bedankt Tracy je bent een echte vriendin. Doei, Doei." zei ik. "Doei, Doei." zei Tracy en ik hing op. De andere keken me verbaasd aan. "Wat was dat?!" vroeg Alice verbaasd. "Een telefoongesprek." zei ik. "Een telewatnou??" vroeg Oz. "Een telefoongesprek, dat kun je voeren met huistelefoon of een mobieltje." zei ik terwijl ik mijn mobiel liet zien. Ik legde uit hoe het ongeveer werkte en iedereen was diep onder de indruk. Ze hielden hem allemaal even in hun hand en gaven hem toen weer terug aan mij. "Oke dat is genoeg gespeeld met de techbogogie van de toekomst." zei Sharon. "Technologie." verbeterde ik haar. "Maakt niet uit. Kom een uit dat bed." zei Sharon. Ik stapte uit mijn bed. "Oke, loop nu eens een stukje." commandeerde Sharon. Ik liep een stukje en Sharon zuchte. "Nog veel te verbeteren zo te zien." zei ze. "Oke dan. Rug recht, benen dichter bijelkaar!" commandeerde ze terwijl ze een boek op mijn hoofd legde. "En nu loop je precies over de rechte lijn van het tapijt zonder het boek te laten vallen!!" zei ze. Ik zette een stap en het boek viel direct. "Nee, nee, nee! Rug recht zei ik toch!! Nog een keer!" riep Sharon. De andere keken met medelijden toe hoe ik drie keer achter elkaar het boek liet vallen. Uiteindelijk bond Sharon een soort stok om me heen om mijn rug recht te houden. Het lukte me nu wel wat beter maar een stap voor de 'finish' viel het boek voor de zoveelste keer en zuchte Sharon weer. "Ik ben blij dat ik een jongen ben." zei Oz.