Hoofdstuk 1.2

Een paar minuten later loop ik de straat in waar Rosanne woont. Het is koud buiten en de sneeuw kraakt onder mijn schoenen. De laatste keer dat ik bij Rosanne’s huis was is al meer dan een maand geleden. Het huis waar we honderden films hebben gekeken, uren hebben gelachen en waar we vaak stiekem een feestje hebben gegeven als haar ouders een avondje weg waren. Ja, dat weet ik allemaal nog zó goed. Het maakt me eigenlijk alleen maar verdrietig als ik terug denk aan al die leuke momenten. Momenten die er nu niet meer zijn. Er komt een windvlaag en in trek de kraag van mijn jas nog wat hoger op.

Even later sta ik voor haar huis. Ik kijk omhoog, naar de kamer met de roze gordijnen. De kamer van Rosanne. Ik sta op het punt weer leuke herinneringen van ons samen op te halen, maar ik verman mezelf en maak voorzichtig het zwarte tuinpoortje open, loop over het grindpad naar de voordeur en doe de brief in de brievenbus. Snel kijk ik nog even door het raam naar binnen, maar er zit niemand. Ik zucht en loop weer terug. Zal ik nog even langs het huis van Mitchell lopen? Misschien dat ik hem daar tegen kom. Ik vind hem al ruim een halfjaar leuk. Vanaf de eerste keer dat ik hem zag op een feestje van Rosanne. Het klinkt misschien vreemd, maar het is echt zo. Hij is leuk, lief, knap, en hij kan goed voetballen. Denk ik. Nu ik er over nadenk, weet ik eigenlijk helemaal niet zoveel over hem. Hij zit dan ook niet bij mij in de klas, maar een klas hoger. Als ik hem tegen kom in de gangen op school zegt hij me wel altijd gedag, maar dat betekend natuurlijk niets. Gek dat je iemand leuk kan vinden, terwijl je diegene niet eens zo heel goed kent.

Kon ik er maar met Rosanne over praten, zij weet altijd een oplossing. Vorig jaar had ze zo een date voor me geregeld, met ene Max. Hij zit ook bij ons op school, en scheen mij al een tijdje leuk te vinden. Het enige nadeel was dat die date nogal tegen viel. Max was totaal niet het type jongen waar ik op val. Mitchell daarintegen natuurlijk wel.
Ik sla linksaf de straat in waar hij woont. Vol spanning loop ik richting zijn huis. Zou hij thuis zijn? Ik heb er alles voor over om hem nog even te zien. Steeds dichter kom ik bij zijn huis. De zenuwen gieren door mijn lichaam. Kom op, zoveel stelt het niet voor! Ik kan dit heus wel. Belachelijk dit, ik sta mezelf gewoon moed in te spreken! Waarom moet ik nou altijd zo moeilijk doen?

Ik loop langs zijn huis, en probeer zo onopvallend mogelijk naar binnen te gluren. Maar ook zijn huis lijkt nogal verlaten. Helaas, de volgende keer beter dan maar. Misschien is hij niet thuis, of zit hij op zijn kamer. Ik besluit om naar huis te gaan, ik heb hier verder toch niets meer te zoeken als hij er niet is.