Hoofdstuk 1

Lieve Rosanne,

Je reageert nu al weken niet op mijn sms’jes of e-mails.
Op msn heb je me geblokkeerd.
Wat is er toch allemaal met je aan de hand?
Nog nooit hebben we zo’n erge ruzie gehad, waarom nu dan wel?
Ik dacht dat we beste vriendinnen waren, alles aan elkaar konden vertellen.
Waarom moet ik er zélf achter komen wat er met je is?
Ik heb er vaak genoeg naar gevraagd, gezegd dat ik je wilde helpen.
Maar je wilde mijn hulp niet, je wilde het me niet vertellen.
Nog steeds weet ik van niets, ik wil geen ruzie meer hebben.
Want ik weet niet eens waarom we nou eigenlijk ruzie hebben.
Ik zal niet meer zeuren, dat beloof ik.
Als je me zelf wilt vertellen wat er is, is dat goed.

Schrijf me alsjeblieft terug,
Het was nooit mijn bedoeling ruzie te krijgen.
xxx Mara.

Zuchtend leg ik mijn pen neer. Sinds een paar weken doet Rosanne heel vreemd. Naar haar zeggen kan nooit meer afspreken, ziet er altijd moe uit en kan om de kleinste dingen boos worden. De laatste keer dat ik haar vroeg wat er was, zei ze dat ik me niet met haar moest bemoeien en dat ik er vanzelf wel achter zou komen wat er met haar was, als dat nodig zou zijn. Toen ik zei dat ik haar alleen maar wilde helpen als ik dat kon, werd ze boos. ‘Ik heb geen hulp nodig, en al helemaal niet van jou! Ik red mezelf wel, doe niet alsof ik achterlijk ben en niets zelf kan!’ was haar reactie.
We waren de beste vriendinnen, ik vertelde haar alles. En zij mij ook. Tenminste, dat dacht ik dus. Die zogenaamde “ruzie” van ons heeft nu wel lang genoeg geduurd.
Ik vouw de brief dubbel en stop het in een roze envelop. Toen we klein waren stuurden we elkaar ook altijd briefjes, in een roze envelop, met aan de achterkant een stickertje in de vorm van een hartje. Dat is zo gekomen omdat we samen kerstkaartjes maakten in groep 3, en de lijm van de enveloppen altijd zo vies vonden. Sinds dien werden het dus stickertjes voor ons.
Ik pak een etiket, knip er een hartje uit en plak dit op de achterkant van de envelop.
Ze weet nu vast ook meteen dat deze van mij is.