I'm the cousin of Caspian 23

Enkele dagen lang was het een drukte van jewelste in het kasteel. Zwaarden werden geslepen, niet-sprekende paarden werden opnieuw beslagen, voorraden ingeladen, uitrustingen ingevet en al die andere dingen die hoorde bij het oorlogvoeren. In die tijd voelde Nathan zich totaal overbodig. Niemand had tijd voor hem. Dat was echter niet zo verwonderlijk. Wat hij wel erg vond, was dat hij zijn vriend regelmatig zag, maar die hem volslagen scheen te negeren. Nathan begon te twijfelen of ze wel echt vrienden waren. Was hij misschien gewoon nuttig geweest voor dat moment, omdat hij kon klimmen? Hij wist het niet, maar de twijfels wogen hem zwaar. Toen brak het moment aan dat het eerste leger vertrok. Naar wat Nathan gehoord had zouden zij dus de reuzen moeten ophouden totdat de eigenlijke legermacht zou arriveren. Alle mensen en sprekende dieren uit de omgeving kwamen kijken hoe de mannen die hen gingen beschermen uitreden. Koning Edmund en Caspian reden voorop samen met Sterrenstem. Koningin Lucy was uiteindelijk toch thuisgebleven. De reden daarvoor werd Nathan al snel meegedeeld door niemand anders dan de jonge centaur.
“Ze vertrekken als eerste en komen als laatste terug, degene die terugkomen tenminste”, Nathan draaide zich geschrokken om. De jongensstem had helemaal anders geklonken dan de vorige keer dat hij vlak achter hem was opgedoken. Nu klonk het ernstiger en bijna bedroefd. “Als er van het hoofdleger de helft weer thuiskomt, van hen een kwart in het beste geval.” Nathan keek van hem naar de vertrekkende mensen en dieren. Het waren er zoveel, als daar driekwart van zou sterven…

Een beetje droefgeestige pauzering, maar de volgende deeltjes zullen weer vrolijker zijn.