~OO1~

POV Elaine


Ik klap mijn boek hard dicht en luister naar de stilte. Voor een keer gewoon stilte. Geen geruzie, geen geklets, alleen maar stilte. Ik kijk op de klok en zie dat het al drie uur is geweest, ik hoor allang te slapen. Elle wil morgen de stad in. Eigenlijk doen we elke dag het zelfde: Opstaan, eten, de stad in, eten, kibbelen, iets voor onszelf doen en weer slapen. Ik wil nu Cho bij me hebben. Ze zit dan wel een jaar hoger dan ik, maar ze is mijn aller beste vriendin. Luna Lovegood is ook een goede vriendin van me, maar ze is liever alleen, zij zit weer een jaar lager. Ik heb één vriendin in mijn eigen jaar en dat is Emma. Ze doet niks anders dan leren, maar ze is een goed gezelschap. Het is fijn dat ze zo stil is. Ik trek de deken over me heen en kijk naar de spiegel. Mijn ogen, ze hebben dezelfde vorm als die van Elle en Ambrosine. Mijn blonde haar heb ik van onze vader, de liefste man van de hele wereld. Mijn lippen hebben precies dezelfde vorm als die van onze moeder. Ik zucht en sluit mijn ogen. Aan niks meer denken nu, ik moet slapen.

"Dit is onze schuld! Onze schuld! Wat hebben we gedaan?" jammert Ambrosine. Ik kijk naar de lijken voor ons. Dit is écht onze schuld. McGonagall's lichaam ligt boven dat van Neville Longbottom. Als we goed gekozen hadden, hadden we dit kunnen voorkomen. Maar het is nu te laat, véél te laat. Duizenden muggles zijn door ons gestorven, de Muggle-borns. Ik pak de hand van Elle vast en zij pakt de hand weer van Ambrosine vast.
"Konden we alles maar terug draaien. We hebben alles verwoest. Iedereen zal ons haten," zeg ik zacht.
"Wie kàn ons nu nog haten?! Iedereen is dood en dat is onze schuld!" roept Elle.

"Elaine! Elaine! Word wakker!" roept Ambrosine. Haar gezicht hangt voor het mijne.
"Huh, wat?"
"Je mompelde in je slaap en opeens riep je 'DOOD' en dat wel vijf keer!" roept Ambrosine.
"Had je een nachtmerrie?" vraagt Elle.
"Ja, ja. Een nachtmerrie. Dat is het," zeg ik.
"Je kunt je beter aankleden, over een uur wil ik de stad in!" roept Elle nadat ze is weggelopen.
"Misschien zien we nog wat vrienden," zegt Ambrosine zacht.
Nachtmerrie, het was gewoon een nachtmerrie, niet echt.