Really Funny

Ik ging terug op de bank zitten en ging verder met mijn verhaal om de ongemakkelijke stilte te onderbreken. ‘Dus ik liep over straat toen ik in een steegje werd getrokken en over iemands rug werd gegooid. Ik wou gillen maar het leek alsof mijn stem het niet meer deed. Mijn ontvoerder deed een deur open en liep een trap op. Ik voelde iets scherps in mijn nek, toen kwam de pijn. Het brandde zo erg. En hij lachte harder en harder naarmate het steeds meer pijn ging doen. Elke keer dat mijn gezicht vertrok van de pijn had hij zo’n vreselijke lol. Ik gilde niet, dat plezier wouw ik hem niet doen.’ De arm af scheurder gromde en ik keek hem even aan. Hij leek weer rustig dus ik ging verder. ‘Ik was geschapen voor een leger. Ik was de laatste. Af en toe lieten ze me los om te gaan “drinken”. Maar ik verachte wat is was geworden. Ik wou nooit een mens doden. Maar dieren waren voldoende, dus ik dronk dieren. Toen gingen we op pad. Een oorlog die nog nooit iemand gewonnen had. Een oorlog tegen de Volturi. Hopeloos, natuurlijk. Ze lieten me vrij, vanwege mijn krachten. Ze dachten dat ik me wel bij hun zou sluiten, je had hun gezichten moeten zien toen ik nee zei.’ Ik glimlachte even. ‘Ik ben heel opmerkzaam voor een vampier en ik ben er achter gekomen dat ik ook wolf ’s versta.’ Carlisle keek me gefascineerd aan. ‘En wat is er gebeurd tussen jou en de honden?’ vroeg Rosalie. ‘Ik liep door een bos toen ik ze hoorde aan komen rennen. Ze cirkelde om me heen. Ik gromde, die gast daar.’ Ik wees naar de arm af scheurder. ‘Gromde naar me en toen stak ik mijn tong uit. Hij viel me aan en scheurde mijn arm er af. Ik gooide hem van me af en rende toen weet ik veel waar naar toe. Ik rook jullie geur en rende hier naar toe.’ Zei ik terwijl ik tijdens mijn verhaal naar de arm af scheurder keek. ‘Honden.’ Zei Rosalie schouderophalend. Ik hoorde zwaar gehijg achter me. ‘Rustig Paul.’ Zei de leider tegen de arm af scheurder. ‘Dat is vreselijk.’ Zei Paul. ‘Ja, het is inderdaad vreselijk als je arm er af wordt gescheurd.’ Zei ik lachend. ‘Nee, ik bedoel je andere verhaal.’ Zei hij. ‘Ja, ik weet het.’antwoordde ik. We keken elkaar weer aan. Opeens schrok hij van iets, van een gedachten en hij knipperde met zijn ogen. Ik keek hem raar aan. Edward schoot in eens in de lach. ‘Waarom lach je?’ vroeg Bella. ‘Het is echt heel grappig.’ ‘Wat is er dan zo grappig?’ vroeg Bella verdwaasd.