Villa Mckinley part 1

‘’Mevrouw Morrison, alsjeblieft werk mee.’’ De moeder van Raven McKinley, Martha McKinley houd een boek voor met allemaal afbeeldingen van trouwjurken en Elizabeth die duidelijk geen zin heeft, weigert mee te werken. Er is een luide klop te horen waar naar een jongen met bruin half lang haar binnenkomt. ‘’Raven! Ze weigert medewerking.’’
Mevrouw McKinley schud afkerend haar hoofd en staat op. Ze had al die tijd op haar hurken gezeten omdat Elizabeth gezegd had niet op te willen staan. Ze klapt het boek dicht en houd het onder haar arm vast.
Raven die ziet hoe Elizabeth koppig haar hoofd de andere kant op heeft gedraaid stuurt zijn moeder de kamer uit. Voordat mevrouw McKinley bij de deur is fluistert ze hem nog in zijn oor: ‘’Succes, dat kind is ondragelijk.’’ een zacht gesnuif is te horen en daarna klapt ze de deur dicht. Raven loopt naar het bed toe en zijn schoenen maken een klak geluid op de houten vloer. Nog steeds is Elizabeth geforceerd op het raam. Raven zakt iets door zijn knieën en pakt haar kin vast tussen zijn duim en wijsvinger. Nu moet ze hem wel aan kijken. Hij heft zijn hand en er is een hees geluid van de klap. Niet te willen huilen kijkt ze hem boos aan. Nog steeds niet pratend geeft hij haar een afkeurende blik.
Ze richt haar blik op haar schoenen en kan nog net door haar wimpers heen naar hem kijken. Ze zit zo dichtbij hem dat ze hem kan ruiken,
de geur van net gemaaid gras. ‘’Morrison,’’ sist hij.
‘’Ik hou je buiten mijn leven als dit voorbij is, maar alleen als jij je ook buiten de mijne houd. Het is een compromis eerlijk gezegd. Alsof ik hier sta te genieten dat je hier zit met je rotte bloed op het dure bed van ons villa. Ik trouw met je, jij laat me met rust.’’ Hij pakt haar schouders en duwt haar naar achteren op het bed. ‘’Begrepen?’’ een kwade blik kijkt hem toe. Hij grijnst en streelt zachtjes langs haar roodgloeiende wang van de klap, langs haar nek en daarna pakt hij de zijde stof van de jurk vast die hij openscheurt. Hij ziet dat haar borst op en neer gaat van angst. Hij laat een vinger tussen haar borsten heen glijden en daarna kijkt hij haar recht in de ogen aan. ‘’Nog steeds niet spraakzaam?’’ hij bukt over haar lichaam heen en fluistert in haar oor: ‘’Ik zou maar gauw gehoorzamen.’’ Het was geen waarschuwing maar een dreigement. Haar blonde losgeraakte plukken vallen in haar gezicht.
Als Raven zich omdraait pakt ze de losgetrokken stof vast en bedekt haar blote huid. Vervolgens doet ze haar ogen dicht om een paar tranen te laten ontsnappen. Hoe is ze hierin verzuild geraakt?

De wind raast langs hem heen en de snelheid in zijn passen vertellen niets goeds. ‘’Hoe durft ze?’’
hij staat even stil. Hij kijkt om zich heen en ziet alleen maar bomen. Het is onderhand donker geworden en er is geen leven meer in dit gedeelte van het dorp. ‘’AAAAH’’ schreeuwt hij uit.
Alle woede en frustratie komt er met een krijs uit. Het liefst zou hij haar willen wurgen met zijn blote handen. Totaal geen respect voor haar meerdere. Haar nog meer pijn doen, haar geen eten meer geven voor haar ongehoorzaamheid. Hij schud de gedachte van zich af. Dit gaat niet om haar, hij is op een missie. Een missie om haar te vergeten, voor eventjes maar. Want zodra hij thuis komt zal hij haar weer moeten zien. Hij loopt verder en laat een taxi stoppen. Hij geeft een briefje door aan de chauffeur, de chauffeur knikt en trapt het gas in. Binnen enkele minuten staat hij voor een huis waar hij aanklopt. Een bruinharige jonge vrouw doet open en glimlacht maar al te uitnodigend. Haar felrode lippen en donker opgemaakte ogen geven een verleidelijke blik weg terwijl ze hem binnenlaat. Ze kijkt nog even de straat door voordat de deur dicht gaat en ze haar beste beentje voor zet.