Negenentwintig ¤ 2003

Na een week lieten ze me eindelijk gaan, maar dat betekende niet dat ik vierentwintig uur per dag in de gaten werd gehouden door iemand op de basis, meestal Steven, maar ook andere soldaten. Ze deden het uit vrije wil, ze wouden op mij letten, maar mij vooral beschermen, omdat ze dachten dat degene die mij uit het raam gooide, terug zou komen. Maar Jane dacht dat ik dood was, gelukkig maar. Vermoeid keek Steven naar het kleine tv’tje. Hij was al aan het knikkebollen. ‘Steven, ga slapen. De eerste kamer na de trap mag je gebruiken, ik gil wel als ik je nodig heb.’ Peinzend keek hij mij aan maar uiteindelijk knikte hij en stond hij op waarna hij naar boven liep. Mijn been moest voorlopig nog wel in het gips blijven, maar wonderbaarlijk waren de drie gebroken ribben al bijna geheeld, tenminste, dat vond ik omdat ik ze niet meer voelde als ik liep. Het tv progamma ging me vervelen dus stond ik op en drukte de tv uit. Het een oud klein tv’tje, met nog zo’n hoge antenne erop, maar het was iets. Ik pakte mijn krukken en liep naar de voordeur. Met mijn sleutel deed ik de deur op slot. Ik was dan wel veilig in de basis, maar je wist het maar nooit. Ik dronk mijn glas water leeg en liet me op de bank vallen. Van boven hoorde ik heel zacht gesnurk, als teken dat Steven diep sliep. Ik grinnikte zacht en staarde naar niets in het bijzonder. ‘Eindelijk slaapt hij.’ Ik keek bang om, waar de hoge vrouwelijke stem vandaan kwam. Mijn ogen werden groot toen ik grote rode ogen zag, onschuldig lijkende ogen, en het lange blonde haar. Ze glimlachte naar me, terwijl ik nog steeds met grote ogen naar haar keek. Hoe kon dit?!