Chapter 1.3 || Introduction

-Zayn Malik

Behoedzaam zak ik door mijn voorpoten, mijn klauwen duw ik dieper in het mulle zand. Nog geen paar meter voor mij staat mijn potentiële avondeten, een hert aan een graspol te knabbelen, zich nog van geen enkel gevaar bewust. Speeksel vormt zich in mijn bek en mijn maag begint ontevreden te rommelen. Dit geluid waarschuwt het hert en ze spitst haar oren. Het is nu of nooit, denk ik bij mezelf. Met alle kracht die mijn achterpoten bezitten zet ik me af en met een ferme sprong stort ik me al brullend op het hert. Het reactievermogen van het hert is te traag om nog iets uit te kunnen halen, dus zonder moeite zet ik mijn scherpe tanden in het malse vlees van haar nek. Het warme bloed stroomt mijn keel binnen en al smakkend eet ik het hele beest op. Verzadigd loop ik naar een boom toe die er redelijk comfortabel uitziet. Ik klim er in en leg mezelf goed neer, zodat ik even kan slapen. Eten maakt me moe.
      De duisternis is al gevallen, wanneer ik wakker word gemaakt door een fel licht. Moeizaam open ik mijn ogen en sla een brul als ik een meisje op haar hurken voor me op de tak zie zitten. Soepel schiet ik overeind, maar verlies grip op de tak, waardoor ik gedwongen ben eraf te springen. Behendig springt het meisje me achterna en op twee meter afstand blijft ze staan. Onderzoekend neem ik haar in me op. Ze heeft haar blonde lange haren in een vlecht gedaan en haar gezicht zit vol met zwarte en bruine vegen. Verder is ze gekleed in een korte gescheurde broek en een bandshirt van All Time Low die haar te groot is. Nu zie ik ook waar het licht vandaan komt. Het meisje heeft een lamp in haar handen.
      "Je bent geen panter," zegt het meisje, het is geen vraag, maar een constatering. "Ik weet niet wat je wel bent, maar overduidelijk geen dier."
      Ik neem een paar seconden om te bedenken wat me te doen staat. Mijn instinct zegt rennen, maar ik heb een zekere achting gekregen voor het meisje. Dus besluit ik te blijven staan, bovendien ben ik er zeker van dat ze me weer gaat zoeken en niet zal rusten, voordat ik mijn geheim onthul. Ik haal eens diep adem en onderga dan de transformatie die ik al lang niet meer heb gevoeld, ik vond het heerlijk om een panter te zijn.
      Ik voel me kwetsbaar en nietig, wanneer ik als mezelf, Zayn Jawaad Malik voor haar sta.
      "Je bent ook een mutant!" roept ze verrukt.
      Het woordje 'ook' is me niet ontgaan en nu valt het me ook op dat het geen lamp is dat ze vasthoud, maar dat ze het licht zelf produceert.
      Aarzelend komt ze op me af en ze steekt haar rechterhand uit, waarin het vuur plotseling dooft. "Penelope Salin."
      Bedenkelijk staar ik nog een seconde naar haar hand, maar neem dan diep adem en pak haar hand vast. Alsof ik bang ben dat ik ga ontploffen. "Zayn Malik," zeg ik, opgelucht dat er niets raarsgebeurd is.
      Ze glimlacht en kijkt me voor het eerst recht aan. Haar vuurrode ogen boren zich in de mijne.