75. I wrote a letter

Olette was niet bepaald erg blij toen Theodoor de volgende dag terug kwam. Hij daarin tegen was erg vrolijk. Olette zat boos onder het raam en Theodoor tegen de badkamerdeur aan. 'Ik kan niet geloven dat je terug gekomen bent! Hoe kun je zo stom doen?!' Hij hield zijn schouders op. 'Zou je niet moeten zeggen 'Hey Theodoor! Leuk dat je er weer bent.' Of 'Wat ben je toch een goede vriend. Ook al zeg ik je niet te komen doe je dat toch!'' Ze schudde haar hoofd. 'Dat is zowat het laatste waar ik aan denk.' Hij gooide een brief naar Olette toe. 'Van Draco. Vanochtend aangekomen.' Mompelde hij. Ze knikte en opende de brief. 'Denk alsjeblieft niet dat ik een slechte vriendin ben. Ik wil gewoon niet dat er iemand gewond raakt, en vooral niet mijn vrienden.' Hij schudde zijn hoofd. 'Je bent een goede vriendin, maar je maakt je gewoon te veel zorgen.' Ze knikte. 'Maar jij weet niet waar ze toe instaat zijn. Ik heb hun 15 jaar in actie gezien. Ik heb genoeg gezien om me zorgen te maken.' Ze begon te lezen en bleef het een paar keer opnieuw doorlezen. 'Wat moet ik eigenlijk gaan zeggen?' Hij keek haar vragend aan. 'Over dit.' Ze wees naar haar wang en trok haar mouw op. 'Hoe leggen we dit uit?' Theodoor ging achterover leunen en dacht na. 'Zeg dat een paar dreuzels je een freak vonden omdat je een stok in je hand had en er af en toe mee zwaaide. Zeg dat ze je hebben bekogeld met flessen of zoiets.' Ze dacht na. 'Is dat niet overdreven? En ik geef liever geen dreuzels de schuld van dingen die ze niet hebben gedaan.' Theodoor zuchtte. 'Je wou schone borden halen alleen de plank was te hoog voor je om te bereiken. Je ging op je tenen staan alleen je verloor je evenwicht en je stootte de plank aan. De borden vielen allemaal naar beneden en ze spatte uit elkaar vlak voor je neus.' Ze dacht na. 'Bedankt voor het helpen. Als ik jou niet had had ik nog uren moeten nadenken tot ik een goed excuus had. En ik zou waarschijnlijk niet verder komen dan een kookongeluk of iets met de sneeuw.' Hij grinnikte. 'Nee, ik meen het!' Lachte ze. Ze stond op en ging naast Theodoor zitten. 'Maar beloof je alsjeblieft morgen niet te komen?' Theodoor knikte en onderdrukte een grijns. 'Mooi!' Ze keek vrolijk naar Denn die op haar bureaustoel lag te slapen. 'Hé... Wacht eens even! Wat zit hier achter?!' Hij stotterde even maar herstelde zich snel. 'I-i-ik g-ga morgen op visite bij iemand anders zei m'n vader.' Olette knikte maar bleef hem wel ongelovig aankijken. 'Ow! En Bellatrix is er vandaag niet. Ze moest vandaag een andere opdracht doen van jeweetwel.' Zei hij snel om van onderwerp te veranderen. 'Nu is mijn dag alweer goed!' Ze stond opnieuw op en stopte de brief in haar bureaula. 'En we vertrekken over een uur. Mijn vader moet vandaag nog iets anders doen zei hij.' Ze tilde Denn op. 'Oké.'Ze legde Denn op haar kussen neer en begon te ijsberen. 'Wat is er?' Ze bleef ijsberen. 'Je houd iets voor me verborgen. Ik heb geen idee wat, maar het is iets.' Hij keek haar verbaasd aan. 'Ik heb geen idee waar je het over hebt.' Zei Theodoor. 'Je gedraagt je anders dan normaal. Er is of iets mis of je houd iets verborgen van me. En aangezien je emoties niet extra sterk zijn hou je iets verborgen.' Hij kon het niet laten om te grijnzen. 'En hoe weet jij dat nou allemaal?' Ze hield haar schouders op. 'Ouders, mezelf, boeken, dat soort dingen. Wat zou je verbergen voor me?' Hij lachte nerveus. 'Waarom zou ik iets verbergen?' Olette stopte met ijsberen en hurkte voor Theodoor neer. 'Omdat ik mensenkennis heb, al ben ik niet zolang bij mensen geweest als jij. Maar juist daardoor heb ik waarschijnlijk meer mensenkennis. Vertel me nou maar wat er is.' Ze stond op. 'Ik heb gewoon iets gedaan dat je zal helpen.' Zei hij. 'Wat dan precies?' Ze plofte neer op haar bed. Ze ging in kledingmakerszit zitten en keek Theodoor strak aan. 'Waarschijnlijk ga je nu een beetje boos worden, maar ik heb een brief gestuurd.' Ze keek hem fronzend aan. 'Aan wie?' Vroeg ze langzaam. Hij keek naar zijn handen. 'Perkamentus...' Mompelde hij. Olette bleef stil dus keek hij maar op. De kleuren in haar gezicht waren weg en ze keek hem met grote ogen aan. 'Weet je wat je hebt gedaan?' Fluisterde ze. Hij schudde langzaam zijn hoofd. 'Mijn ouders gaan denken dat ik hem een brief heb gestuurd. Of dat ik iemand heb gevraagt om dat te doen. Als ik hier terug kom word alles nog erger dan het nu al is. En je hebt al gezien hoe het hier is.' Hij stond op en dit keer begon hij te ijsberen. 'Maar kan Perkamentus dan niks voor je doen?' Ze schudde haar hoofd. 'Als mijn ouders eenmaal boos zijn blijven ze boos totdat degene gebroken is. Of dood.' Hij bleef even stil. 'Het spijt me, ik wist dat niet.' Ze schudde opnieuw haar hoofd. 'Het is al goed. Je wist het niet. Nu maar hopen dat mijn ouders hun hoofd stoten en nou net dat vergeten.' Ze pakte Denn op en legde hem voor haar neer. Ze aaide hem over zijn kop. 'Ik hoop dat professor Perkamentus snel komt.' Ze kreeg weer wat kleur in haar gezicht. 'Ik leef voor vandaag en ik kijk uit naar morgen.' Fluisterde ze.

Nog een keer SORRY!!! Kudo? Reactie?