Chapter three

Randy Green p.o.v

Mensen geven het woord ‘surviver’ te veel waarde. Ze geven het kracht, ze geven het macht, en ze menen dat overleven een moedige daad is. Maar integendeel, het is egoïstisch. Het is eenvoudig om te overleven, het is zo zwak dat het zielig is.
Als je wilt overleven is het enige wat je hoeft te doen is alles uit je leven gooien behalve je basis behoeften. Je eet, je slaapt. Je droomt niet en je hebt niet lief.
Gewoon leven is zo veel moeilijker.
Mijn naam is Randy Green, en ik ben al voor drie jaar lang aan het overleven. Ik leef zonder vrienden, hopeloos en bitter. Was het moeilijk om met school te stoppen? Nee. Was het moeilijk om met acteren te stoppen? Nee. Was het moeilijk om te stoppen met emoties tonen? Nee niet na drie oktober 2008.
Was het een gelukkig bestaan? Weet ik niet, hoe voelt geluk? Maakt het me sterker of slimmer? Nee, integendeel het heeft me alleen zwakker gemaakt.
Mensen die er voor kiezen om te leven zonder gevoel en zonder emotie zijn niet sterker dan de mensen die er voor kiezen om het goede en het slechte te voelen en te omarmen. Die mensen die hun gevoelens hun gang durven te laten gaan zijn juist sterk.
Niemand wist waarom ik mee deed aan The Mash Up. Niemand wist waarom ik rond liep in het Ross Hotel terwijl ik alleen maar mensen om me heen had die met haatten. Het was gek, het was vragen om moeilijkheden. Het was sociale zelfmoord.
“Randy Green, u zit op kamer 405 op verdieping negen”
Ik nam mijn sleutel aan en ik vroeg me af waarom ik mezelf dwong te werken met mensen die zulke sterke meningen over mij hadden. Hoe ga ik dit doen? Hoe ga ik winnen voor mijn goede doel en vooral, waarom doe ik mee?
”Dankje”
Het was William’s goede doel dat iets betekende voor mij, maar dat was alsnog een zwakke reden om mezelf in dit leeuwen nest te gooien. Terwijl ik hier aan het concurreren was, was ik niet beschermd achter een barrière die ik voor mezelf had gemaakt. Hier was ik kwetsbaar.
”Bro, we weten dat Justin en zijn gasten achter je aan zullen komen maar Ollie en ik zijn er, en wij blijven bij je”
Tanner en Oliver waren zoals ik. Zij sloten alle emoties buiten, net zoals ik deed. Ze zouden me beschermen want zij wilden hier voor drama en problemen zorgen en tja, drie is een groter aantal dan twee. Mensen zagen ons vaak als vrienden, ze verwarden onze relatie met vriendschap. Maar ze hadden het mis.
”Ik weet het, ik ga naar mijn kamer een beetje rusten. Ik zie jullie wel bij het avond eten” “Wees voorzichtig Randy, Justin’s groep heeft ook een paar kamers op de negende”
Justin’s groep bestond eigenlijk uit een hele crew dus de waarschuwing was onnodig. Hij had hier in dit hotel op elke verdieping wel een paar mensen zitten. Maar zijn goede vrienden, degenen waar Tanner naar verwees, bestond uit twee mensen.
Robert Moretti was een van hen, Hij was een mensen-mens, vriendelijk voor de mensen die hij leuk vond en een complete klootzak tegen de mensen die hij niet mocht. Hij zag de wereld als zwart wit, goed en fout. Dat was de eigenschap die ik het meest haatte aan hem. Hoe kan je zwart en wit uit elkaar houden als je nog niet het zwartste van het zwarte hebt gezien?
En dan heb je nog Ben Stiles. Hij was drie keer mijn maat, een oude american football speler die een zanger is geworden. Ik had vaak met hem gevochten, en verloren.
Ben was groot en sterk, maar hij werkte alleen op ‘bevelen’ van Justin. Justin vertelde hem wat hij moest doen, en hij gehoorzaamde altijd.
Zou Justin aarzelen om Ben naar me te sturen en me een paar stoten te laten geven? Ja eigenlijk wel, Justin mocht me niet maar hij was niet zo een vechter. Als Tanner, Oliver en ik naar hem op zoek waren verdedigde hij zichzelf wel met zijn vrienden aan zijn zijde, en anders werpt hij me alleen vuile blikken en opmerkingen.
We waren vrienden, lang geleden. We waren eerder broers, hij was mijn broer en ik die van hem. En William was onze grote broer. Maar mijn beide broers waren er nu niet meer.
Het goede nieuws was dat de meeste van de deelnemers bang waren voor mij. Ik was Randy Green, het kind die zijn beste vriend verliet en hem zelf wel eens had bevochten. Niemand kwam achter me aan, zeker niet met Tanner en Oliver in het hotel, ze hielden het bij domme roddels en gefluister.
Ik had er geen moeite mee, maar Rachel daar in tegen zou er wel moeite mee hebben.
Ik sloeg het avondeten over, roomservice was makkelijker en ik zou nog een paar uur van Justin kunnen vluchten. Hoewel, morgen ochtend zou ik hem toch echt onder ogen moeten komen.
Later die avond kwam Quin Ross door de gang naar me toe gerend en omhelsde me stevig. Ze was zo lief. Alles aan Quin was lief, ze was mooi, ze was gracieus, en ze was de dochter van J. Harrison Ross de eigenaar van het Ross Hotel.
”Oh ik heb je zo gemist Randy!” Glimlachte ze “En we hebben maanden samen! Het wordt zo leuk!” Dat Quin hier was maakte het alleen ingewikkelder voor me, want Tanner en Oliver waren personen waar ik haar absoluut niet aan zou voorstellen. Ze moet zo ver mogelijk uit hun buurt blijven.