~002~

Tijdens mijn wachtrondes zag ik al dat er bij het strand twee tenten waren neergezet. Toen mijn wachtrondes erop zaten liep ik langs de tenten en hoorde gepraat. Ik liep naar een aangespoelde boomstam toe en ging erachter zitten. Ik keek over de boomstam naar de tenten. In de grote tent kon ik zien dat er niemand in zat. Bij de kleine tent zag ik een vrouw naar binnen lopen en een meisje wakker schudden. Toen het meisje haar kussen over haar hoofd trok zag ik tot mijn schrik dat de vrouw uithaalde met haar been en een harde schop in de zij van het meisje gaf. Het meisje keek pijnlijk op maar de vrouw haalde nog een keer uit. Ik wou roepen dat ze moest stoppen maar ik hield me in. Waarom zou ik een vreemde helpen? Waarom gaf ik hier eigenlijk iets om. Ik stond voorzichtig op en liep weg. Toen ik even later naar de winkel liep zag ik het meisje op de parkeerplaats uit haar auto stappen en naar binnen lopen. Ik had de sterke neiging om haar te vragen hoe ze heet, waar ze vandaan komt, waarom ze haar moeder liet schoppen en nog veel meer vragen. Ik weerstond de gedachte om erheen te gaan en liep de andere kant op. Ik pakte wat ik nodig had en liep naar de kassa. Embry zat weer achter de kassa en ik sloot boos achter aan in de rij. Ik hoorde dat er iemand achter me kwam staan en keek om. Het was het meisje van vanochtend. Ik keek weer voor me toen ik aan de beurt was. “Paul jonge, wat zie jij er slecht uit!” Riep Embry naar me. Ik keek hem boos aan en hij keek snel weg. Ik rekende af, pakte mijn spullen en rende de winkel uit. Net voor ik buiten was hoorde ik (waarschijnlijk) het meisje mompelen “Zo, die heeft haast.” Ik liep door naar huis om mijn spullen weg te leggen zonder mijn vader wakker te maken en liep vervolgens door naar het huisje van Sam en Emily. Toen ik daar binnen kwam stormen keek iedereen mijn kant op. Ik maakte een boze, onverstaanbare opmerking en ging zitten. Jake keek me raar aan en Quil gaf me een tik tegen mijn hoofd. (waarom weet ik niet.) Ik werd boos en trok hem mee naar buiten waar ik meteen uit mijn vel sprong. Toen hij het zag veranderde hij ook en viel ik aan. Ik zag niks meer, zo boos was ik, en ik beet overal waar ik bij kon. Tot ik Sam in mijn hoofd hoorde “Paul, stoppen.” Ik kon niks anders doen dan wat me gezegd werd en ik rende het bos in. Toen ik tussen de bomen doorschoot zag ik in mijn ooghoeken het meisje zitten. Ik veranderde me terug, deed mijn broek aan en deed alsof ik een wandeling aan het maken was. Ik ging naast het meisje zitten volgde haar blik naar de overkant van de rivier. Ik zag dat ze naar een kudde herten aan het kijken was en zei “mooi he?” De herten sprongen weg en ze keek geïrriteerd om. “Nu niet meer.” Zei ze. Ze keek me in mijn ogen aan en ik wist dat ik nu ingeprent was op haar. Alles draaide alleen om haar. Ik kon niks anders doen dan in haar ogen kijken. Ze keek naar de bosjes waar een ristelend geluid uit kwam en schoof zonder dat ze het door had dichter naar mij toe. Ik twijfelde, moest ik nu een beschermende houding aannemen of niet. Sam kwam uit de bosjes lopen in zijn menselijke vorm. “Paul kom je? Je moet… Ow, hoi, volgens mij heb ik jou hier nog nooit eerder gezien, Ik ben Sam. En jij bent?” Ze stond op en zei “Ik ben Annelynde, maar noem me maar Lynn.” Ze liep naar Sam toen en schudde zijn hand. “nou Lynn, Ik wil niet op je vader gaan lijken of zo, maar je moet maar beter niet meer alleen het bos in gaan. Het is gevaarlijk hier.” Zei Sam. Annelynde keek weg en ik zag nog net dat er een traan over haar wang liep. Ik had de neiging om naar haar toe te lopen en haar te troosten, maar ze herstelde zich en zei “Mijn vader maakt het niks uit wat ik doe… dus je maak je maar geen zorgen… Mijn vader geeft er toch niks om als mij iets zou overkomen.” Ik zag aan haar gezicht dat ze ging huilen en ze rende het bos uit. Sam keek me aan en zei: “Weet jij hier meer van?” “Nou, Ik liep vanochtend langs haar tent en de tent stond open. Toen ik naar binnen keek zag ik haar moeder haar schoppen. Ik denk dat ze word mishandeld door haar ouders… en Eh… Ik denk… uhh. Ik denk dat ik op haar ben ingeprent.” Sam knikte alleen maar en liep toen terug naar het huisje van Emily.