009

Rachel's pov.

Ik liep al een hele tijd, want als ik rende zou ik toch struikelen of vallen. Hoe heb ik dit kunnen laten gebeuren? Was ik echt zo dom om te denken dat mensen echt om me gaven? Er zijn vast wel mensen die om me geven, alleen heb ik ze nog niet gevonden. Uiteindelijk was ik bij het bos vlak bij huis. Ik zuchtte even en liet me tegen een boom aanzakken. Voetstappen en geritsel van de bosjes deden me opspringen van schrik. "Ga weg," Siste ik toen ik zag dat het Seth was. "Maar, Rachel, wacht even ik kan-" Ik onderbrak zijn geprevel en sloeg mijn armen over elkaar. "Ik hoef je stomme uitleg niet. Had je - je maar twee keer moeten bedenken voor je besloot van twee walletjes te eten." Ik haalde diep adem door mijn neus, draaide me om en begon weer met lopen. "En waag het niet me achterna te komen, Clearwater. Ik waarschuw je." Schreeuwde ik over mijn schouder naar Seth, die er verloren bij stond. Met grote passen beende ik tussen de bomen door op weg naar huis. Eenmaal daar zwaaide ik de deur open, gooide mijn jas van me af en liep de woonkamer in. Toen ik die eens goed in me opnam begon mijn bloed te koken. Hoe kon ze? Mijn moeder lag totaal onderuitgezakt op de bank met een halfvolle fles whiskey in haar hand, en op de grond naast de bank een lege fles rode wijn. Ze had het gewoon weer geflikt! En dat nadat ze had beloofd niet meer zoveel te drinken. Zo woest als ik was stampte ik het huis weer uit. Ze moest het zelf maar uitzoeken! Als ze maar niet dacht dat ik die rotzooi op ging ruimen, want dan had ze het goed mis! Ik beende totaal over de rooie het bos weer in en liet een gefrustreerde schreeuw los. " Klote moeder! Klote Seth! Klote Collin! KUT LEVEN." Schreeuwde ik terwijl ik woest door de modderplassen heen stampte. "NONDEJU!" Vloekte ik, toen er wat modder opspatte en in mijn gezicht terecht kwam. "Klote bos." De wind begon harder te ruisen en de bladeren begon angstaanjagend te knisperen. "Geweldig, dat kan er ook nog wel bij." Mompelde ik, maar ik vertikte het om weer naar huis te gaan. Uit de lucht klonk zacht gedonder gevolgd door een lichtflits en heel wat regendruppels. "Jezus! Kan vandaag dan helemaal niet meewerken?" Ik stampte woest verder en struikelde over een losliggende boomstam. Ik belandde op mijn gezicht in het drassige gras en gromde luid. "Dat is ook niet zo slim van je, hè?" Klonk het ineens achter me. "Je hebt toch wel geleerd dat je altijd moet kijken waar je loopt?" Vervolgde de onbekende, fluweel zachte stem.Ik draaide me strontchagrijnig om en wilde net die onbekende een preek gaan geven toen ik zijn robijnrode ogen opmerkte. "What in godsn-" Verder kwam ik niet, want de vreemdeling had zijn handen om mijn nek gekruld en liet zijn ijskoude adem in mijn gezicht strijken. "Zo, meisje. Dit kon wel eens een smakelijke avond worden. Een grote, hagelwitte grijns sierde zijn gezicht. Zijn koude handen brandden op mijn huid. Ik voelde mijn angst opborrelen, mijn benen trilden licht. Mijn ogen waren op zoek naar een uitweg, mijn handen gebald tot vuisten. Ergens, heel diep van binnen, wist ik dat ik geen kans maakte tegenover de lijkwitte vreemdeling, maar de drang om weg te komen was zó groot. De vreemdeling bracht zijn gezicht dichter bij, plaatste zijn koude lippen in mijn nek. "Laat me gaan," Piepte ik, toen hij zijn greep versterkte en zijn vingernagels in de dunne huid van mijn nek drukte."Laat. Me. Gaan." Harder dit keer. "GA WEG!" Schreeuwde ik toen hij alleen maar gegrinnik uitstootte. Ik voelde de tranen achter mijn ogen branden en zuchtte verslagen. Ik sloot mijn ogen, en net op het moment dat ik dacht dat hij zijn tanden in mijn nek zou zetten verslapte zijn greep en werd de vampier tegen de vlakte gesprongen door een enorme wolf. "W-wat?" Piepte ik. "Mijn god." Ik deed voorzichtig een paar stappen naar achteren, zo onopmerkelijk mogelijk. De wolf wierp een korte blik op mij, waardoor ik nog sneller achteruit beende. "N-nee," Fluisterde ik. Ik liep achteruit waardoor ik diezelfde boomstam van daarnet niet meer opmerkte en achterover klapte. Zwarte vlekjes dansten voor mijn ogen, totdat alles zwart werd.