17

Mijn vader zwijgt
'Wat erg voor haar...' mompel ik. Heel zacht
Een vage glimlach verschijnt op mijn vaders gezicht.
'Fijn dat je meeleeft, Eleen.'
Hij kijkt even peinzend.
'Ik heb nog een vraag, pap.'
'Ehm...Wat is er?'
'Hoe heette mijn oma?'
Pap zucht even, en zegt dan:
'Elena,'
'Ja?'
'Nee, ik bedoel niet... Zo heette ze.'
Mijn mond valt open.
'Ben ik naar mijn óma vernoemd?'
Pa word bleek.
'Pap? Is er iets?'
'Nee, nee. Niks...' zegt hij haastig, en voor ik nog iets kan zeggen, is hij verdwenen.