16

Eenmaal beneden, verwacht ik een gesprekje, maar mijn vader zegt alleen maar:
'Ik weet niet wat er met je moeder is, maar je kunt haar beter even laten...'
Ik zie gewoon dat hij liegt, ik heb daar een neus voor.
'Je zegt altijd dat ik goed kan acteren, maar je kunt er zelf ook wat van, hoor.'
'Wat bedoel je-' Maar ik weet dat hij dat dondersgoed begrijpt.
Hij zucht.
'Oke, ik geef toe dat ik een vermoeden heb.'
Ik kijk schuldbewust naar ons tapijt.
Mijn vader loopt naar de bank en ploft neer. Hij lijkt mij niet eens meer te zien.
'Helena kwam laatst weer in het huis van haar moeder. Die heb jij nooit gekend.
Maar Heleen had een geweldige band met haar.
Ze stierf toen je moeder elf jaar was. Door een auto-ongeluk.
Heel tragisch allemaal.
Helena vond een brief.
Van haar moeder, voor haar.
Helena was voor het ongeluk woedend het huis uit gerend, vanwege een ruzie.
Haar moeder had toen een brief op Helena's kamer neergelegd, waarin ze sorry zei.
Maar ze had het zó goed verstopt, dat Heleen het nu pas vond.
Wat erin staat, weet ik niet...
Wel weet ik dat Helena daarna volledig instortte...'