13

Ik strompel naar boven. Ik slaap op zolder, dus moet ik twee trappen omhoog.
We wonen in een heel normaal huis. Gelukkig maar...
Als ik eindelijk boven ben van de eerste trap, valt mijn blik op de slaapkamer van mijn ouders.
Ik sta stil.
Mijn moeder zit met haar rug naar mij toe op haar bed.
Ik wil naar haar toe lopen, maar ik kan me gewoon niet bewegen. Of ik wil het gewoon niet.
Ik zie mijn moeders rug even schokken, en ik schrik.
Ik heb haar nooit zien huilen...
Ik hoor wat gedempte snikken, en dan pas zie ik dat ze haar gezicht in haar handen houdt.
Ik zet mijn trots opzij, en zet een paar stappen in haar richting.
Bij de vierde stap kraakt de vloer, en mijn moeder kijkt op.
Als ze aanstalten maakt om haar hoofd om te draaien, spring ik opzij, uit het zicht van mijn moeder.
Wat ik niet zie, is dat mijn moeder hoopvol omkijkt. Alsof ze ergens tevergeefs op wachtte, en het nu in de deuropening naar haar toe komt.
Als ze ziet dat er niemand staat, rollen er twee eenzame tranen over haar natte wangen.
Ze knijpt haar ogen even dicht. Alsof ze opeens een pijnscheut voelt, en gaat weer in haar oude positie zitten.