11

Langzaam verschijnen er blauwe stukken lucht aan de hemel, en de zon komt zo nu en dan even tevoorschijn. Maar mijn humeur heeft daar niks mee te maken.
Mijn humeur staat op onweer. Mijn vader is weer begonnen aan een nieuwe film. En mijn moeder speelt er de hoofdrol in, zoals altijd. Ik begin me er nu vreselijk aan te ergeren.
Normaal praat mijn vader er vrolijk over tijdens maaltijden, en weet ik er alles van voordat de premiere is geweest. Soms mag ik mee met premieres, maar meestal is daar helemaal niks aan. Gewoon een film zien die ik al duizend keer heb gezien, en daarna een beetje saai op een podiumpje staan en wat suffe vragen beantwoorden. Niks aan dus.
Daarna komen er nog wel eens fans naar mijn moeder. Ik wend mijn blik dan meestal af, maar één keer (de eerste keer) keek ik wel, en ik zag hoe mijn moeder met kinderen op de foto ging, en lachte. Ik zag haar niet vaak lachen. Vroeger noemde ze een bevel altijd een spreuk. Zo van: “Je gaat nu je tanden poetsen”. Toen was ik nog groot fan van Harry Potter, en zei ik: 'Protego!' Dan kaats je een spreuk terug. Dan moest ze altijd lachen. Nu heeft ze de spreuken nooit meer gebruikt. Omdat ik het zo kinderachtig vond. Ik ben nu veertien. Kom op zeg!