Chapter two| Part two| Happy Hunger Games!

De hele wereld staat stil en alle stemmen galmen door mijn hoofd.
'Oh God,' huilt Lively. 'Oh help!' Ze is de enige die praat. Maar alles komt langs me heen, alsof het niks is. Er zijn geen woorden om dit te beschrijven. En als die er al waren, waren het vast zinnen als; Waarom Ik? Ik wil niet! Ook al zijn dat simpele standaard zelfmedelijden zinnetjes. Ik weet niet wat ik moet doen.
'Everlyn? Everlyn Redbird?' Mijn naam maakt me weer wakker. Ze hebben me dus niet gevonden. Als ik mijn hand opsteek zodat ze kunnen inzoomen op mijn gezicht treffen ze alleen een schaapachtige lach aan. Dit is niet echt! Dit is een nachtmerrie of een grap om me de stuipen op het lijf te jagen. Straks wordt ik wakker en eet ik samen met mijn ouder en broer en vertel ik wat voor een gekke droom ik had. Ze zullen lachen en vertellen dat zo iets nooit gebeuren zal. Ik droom gewoon drie jaar van mijn leven bij elkaar. Maar ik word niet wakker. En ik droom dus ook niet. Hoe graag ik het ook hoop. Ik kijk richting mijn broer die wordt getroost door zijn vrienden. Blijkbaar is hij dus toch een broer die om zijn zusje geeft. Marvel, Ethans' beste vriend, Knikt bemoedigend. Al zijn vrienden hebben medelijden met ons. 'Is het niet bijzonder spannend? Je bent de eerste getrokken uit dit District ooit!' Emeralds' lach klinkt als gegorgel. Ik erger me aan haar opgewekte stem.
'Zijn er dan nog vrijwilligers?' vraagt ze uiteindelijk. Ik wil mijn vingers kruisen maar dat zal opvallen. Er is niemand die voor me in zal willen vallen. Lively zal niet kunnen omdat ze te zwak en verdrietig is. Ethan zal ook niet kunnen laat staan Cato want het zijn mannen. De regels zijn duidelijk uitgelegd op TV en het staat ook nog op de brieven die iedereen kreeg om op de hoogte te zijn van alles wat gaat gebeuren in de Hongerspelen. Ik weet het maar al te goed: ik ga dood. Misschien zelfs wel al in de hoorn. Er zijn niet eens regels. Zelf kleine kinderen zullen genadeloos vermoord worden. Wat komt er toch terecht van het Capitool? Waar is het ooit goed voor geweest? Ik haat ze! Ik weet ook waarom. Ze hebben mijn familie vermoord. De helft ken ik niet eens omdat ze dood zijn of omdat ze tijdens de splitsing in precies een ander deel woonde. Ik vervloek het Capitool voor deze dag. Maar ik zal me niet overgeven. Ze willen ons kwetsen, dan doe ik of ik het geweldig vind. Emerald steekt haar hand in het glaswerk.
'Wel, dames en heren! en de jongeman die ons vertegenwoordigt is,' ze wacht om spanning op te bouwen. Oh wat erger ik me aan haar.
'Het is Cato Bloomfield!' Ik barst in hysterisch gelach uit. Zie je nu wel dat het een droom is? Maar als ik naar Lively kijk zie ik dat ze doodserieus is. het is echt geen droom. maar toch duurt het even voordat ik weer kan stoppen met lachen.
'Zo, ben je toch blij?'
'Oh ja hoor,' Ja hoor, ik ben blij dat ik naast mijn beste vriend kan sterven, de man van mijn dromen.