74. Please get Denn out of my sleeve

Hij keek haar verbaasd aan. 'Hoezo?' Ze bleef even stil. 'Als je hier komt doen ze je misschien weer pijn. En ik heb liever niet dat mijn moeder achter mijn rug tegen iedereen zit te zeggen dat wij wat hebben.' Hij keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Waar heb jij het nou weer over?' Olette ging rechtop staan en liep even door de kamer. 'Mijn moeder heeft zitten zeggen tegen iedereen dat wij wat hebben. Vandaar dat jouw vader zo anders dan eerst tegen me doen. Ik heb geen zin in gedoe, ik wil nu alleen even met rust gelaten worden. En ik wil vooral niet dat mijn moeder mijn vrienden pijn gaat doen om mij te pesten. Ze heeft het vooral op jouw gemunt, maar dat komt omdat je u hier bent. Als je niet meer komt laat ze je gewoon met rust.' Ze ging weer zitten. Theodoor kon het niet laten om te grinniken. 'Zit zij te zeggen dat wíj wat hebben? Hoe weer je eigenlijk dat zij dat rondvertelt?' Ze wees naar Denn die nog steeds op haar hoofd zat. 'En hoe heeft hij het duidelijk kunnen maken?' Ze liep naar haar bureau toe en pakte een vel papier. 'Kan hij schrijven?!' Lachend schudde ze haar hoofd. 'Hij kan wel tekenen. Teminste, daar moet het op lijken. Het duurde even voor ik het begreep.' Ze gaf het vel aan Theodoor die zijn lach niet meer kon inhouden. 'En uit dít heb je kunnen uitvogelen wat hij bedoelde?' Hij wees naar het papier waar een paar vreemde lijnen op stond. Olette knikte trots. 'Het duurde heel lang, maar het is me gelukt.' Lachend schudde Theodoor zijn hoofd. 'Weet je, ik ben stiekem niet echt verbaasd hierover. Ik had dit kunnen zien aankomen.' Ze keek hem nep beledigd aan. 'Weet je wat ik niet begrijp?' Zei ze. 'Nou?' 'Dat het eerste waar je op reageerde mijn moeder's geroddel was.' Grinnikte ze. Theodoor werd een beetje rood. 'Sorry hoor, maar zou jij niet hetzelfde doen?' Ze dacht na. 'Misschien, maar ik betwijfel het.' Ze stond op en liep naar het raam. 'Het wordt eventjes koud.' Ze deed het raam open en Denn sprong van haar hoofd. Hij rende naar Theodoor die aan het rillen was van de kou. Olette stond weer half uit het raam. 'Wat doe je?' Ze stak haar wijsvinger naar hem. 'Heel even.' Zei ze. Ze kwam uit het raam en deed het raam tegen. Theodoor keek naar de handdoek en theedoek die Olette vast had. 'Ik wou kijken of ik in de winter ook handdoeken en zo kan drogen. Blijkbaar kan dat, maar vriezen ze wel vast.' Lachte ze. Ze gooide de handdoek op Theodoor die het meteen teruggooide. 'Koud?' Hij knikte. Lachend liep ze de badkamer in en Theodoor begon Denn maar te aaien die het niet zo fijn vond. Denn sprong van Theodoor's schoot en rende de badkamer in. Hij hoord Olette lachen en grinnikte zacht mee. 'Denn! Niet in mijn mouhouw!' Ze kwam met haar arm strak naar voren de badkamer uit en ging voor Theodoor staan. 'Haal alsjeblieft Denn uit mijn mouw! Zijn staart kriebelt zo erg!' Hij knikte maar kon het niet laten om te grijnzen. 'Hoe haal ik hem eruit?' Ze bewoog even vreemd met haar arm maar stond al snel weer stil. 'Stop je hand in de mouw en haal hem eruit! Alsjeblieft het kietelt zo erg!' 'Misschien moet ik hem toch maar laten zitten, nog maar heel eventjes.' 'Theodoor!' Lachend stak hij zijn hand in haar mouw maar begon met zijn hand heen en weer te zwaaien in Olette's mouw. 'Au! Hij beet me!' 'Niet zwaaien!' Theodoor luisterde niet en bleef zwaaien met zijn arm, met als gevolg dat Olette haar evenwicht verloor en tegen hem aanviel. Denn kroop uit haar mouw toen ze allebei op de grond lagen. 'Olette?' Zei Theodoor een paar seconden later. 'Ja?' 'Kun je van me afgaan?' Ze knikte en kroop van hem af. 'Dit gaan we dus nooit vertellen aan wie dan ook.' Zei Olette met een rood hoofd. Hij knikte. 'Perfect idee.' Theodoor ging rechtop zitten en keek Olette grijnzend aan. 'Wat?' Hij grinnikte. 'Waarom ben je zo rood?' Ze werd nog roder. 'Ik ben ook maar een mens hoor. En misschien is het een goed idee voor jóú om mijn arm los te laten.' Ze grijnsde terug naar hem. Hij trok snel zijn hand terug en keek de andere kant op. 'Volgens mij ben jij nu rood aan het worden Theodoor.' Ze stond snel op en keek hem recht in z'n gezicht aan. 'Yep, je bent nog roder dan een tomaat. En dat zegt al heel wat.' Hij draaide zich opnieuw om. 'Maar als ik niet kom hé, word het dan niet moeilijker voor je?' 'Nope. Ik kan goed voor mezelf zorgen.' Hij stond op. 'We zouden om 10 uur naar huis gaan.' Hij wees naar de klok. 'Oké. Zie je dan op school.' Olette stond op en liep naar de deur. 'Oké. Tot morgen dan.' Zei Theodoor met een grijns en liep vlug de kamer uit. 'Theodoor!' Ze bleef zuchtend zitten. 'Denn? Theodoor moet hier echt niet meer komen.' Zei ze. 'Ik had eigenijk gewoon op school moeten blijven. Dan zou er niets gebeurd zijn.' Ze pakte wat kleren uit de kast en liep de badkamer in. Ze had niet door dat Theodoor nog om de hoek stond. Hij liep zuchtend weg. Toen hij bij de deur was begon hij te grijnzen. "Wat brieven allemaal wel niet kunnen doen."

Toen hij thuis was pakte hij een rol perkament, zijn veer en inkt. 'Beste professor,' Mompelde hij.

Haha, best gemeen einde eigenlijk. Vooral omdat ik waarschijnlijk pas maandag iets kan posten. Kudo? Reactie?