A letter to nobody
Ik weet niet goed hoe ik moet beginnen. Woorden zijn nooit mijn sterkte geweest maar dat zal jij als de beste weten. Ik weet dat ik veel dingen verkeerd heb gezegd en dat ik je pijn heb gedaan met mijn harde woorden. Ik kan het niet meer ongedaan maken maar dat neemt de spijt niet weg. Ik zit hier te staren naar het blad dat niet vol wil komen te staan. Ik denk hard na maar de woorden komen niet in mijn hoofd. Dikwijls heb ik geprobeerd om met je te comuniceren, een ogenblik te vinden waarop dit thema kan aangesproken worden. Spijtig genoeg heb ik nog steeds niet het juiste tijdstip gevonden, wat me langzaam aan hopeloos maakt. We hebben elkaar eigenlijk nooit goed begrepen, toch hebben we allebei geprobeerd. We leven in onze eigen wereld en het is teveel om ook nog eens over elkaar na te denken. Ik heb je al zoveel last gegeven en zoveel dingen heb ik verkeerd gedaan. Ik weet dat ik niet de zoon ben waar je trots op bent. Als je me een zoon kan noemen toch. Ik heb altijd sorry gezegd als ik je aan het huilen maakte maar toch doe ik het elke keer onbewust weer. Het spijt me. Het spijt me echt, ma. Ik wenste dat ik een betere persoon kon zijn. Ik wil je beschermen en van je houden. Soms vraag ik me af of jij wel van mij kan houden, ook al is die vraag nooit luidop uitgesproken geweest. Je hebt me nooit een kus gegeven, nooit geknuffeld. Je hebt nooit naar me gelachen zonder dat er droevigheid in je ogen lag. Ik geef je geen schuld. Tenminste nu niet meer. Vroeger heb ik dikwijls gewenst dat je zou dood gaan. Elke puber denkt wel eens zo, niet dan?
Ik vond je altijd raar. Ik vond je eng en ik vertrouwde je lange tijd niet. Je was in indringer in mijn kapotte leven. Daarom ben jij de persoon geweest waarop ik mijn frustraties af reageerde. Ik heb expres dingen verkeerd gedaan. Ik heb gestolen, je uitgescheld en je van me weg geduwd. Hoe kon ik toen weten dat je zo'n lieve vrouw was? Ik wil me eerlijk verontschuldigen voor alles. Kon je me maar vergeven en een nieuwe kans geven. Ik weet dat ik al veel kansen verbruikt heb maar je moet mijn opstandige manier van leven gewoon vergeven. Ik was zo dikwijls alleen, ik was zo bang. Als een klein kind heb ik een keer aan je rok gehangen en je gesmeekt om me te knuffelen. Een klein beetje contact om te laten voelen dat ik echt leef. Je had me toen weg geduwd. Je had me kwaad aangekeken. Ik zal nooit die blik in je ogen vergeten. Maar vergeven heb ik je wel. Ik weet dat je het zelf ook moeilijk had. Ik vergeef je koude ogen en je koud gedrag. Ik vergeef je voor elke keer dat je me negeert hebt. Kan jij mij dan ook vergeven voor alles wat ik deed?
Weet je. Ik ben ouder geworden. Ik ben veranderd. Heb je het gemerkt? Ik ben wijzer geworden. Ik heb geaccepteerd dat het leven verder gaat en dat je er het beste van moet maken. Ma, ik kan weer lachen. Ik kan eerlijk lachen. Ik heb vrienden gevonden, de liefde van mijn leven. Ik heb weer hoop en levensenergie. Ma, heb je me al eens zien lachen? Je zou eens moeten zien hoe je zoon kan lachen tot hij buikpijn heeft. Wil jij alsjeblieft eens voor me lachen? Lach voor me, één keertje. Ik heb me altijd al gewenst om je gelukkig te zien. Ik doe nu mijn best om uit de problemen te blijven, heb je het gemerkt? Ik doe echt mijn best, alleen voor jou. Ik steel niet meer, ik doe geen drugs meer, geen overnachten in de buitenlucht, geen politie, geen vechtpartijen. Ik ben helemaal veranderd. Maar ik wed dat je het nog niet gemerkt hebt. Je kijkt nooit naar me. Het kan je niet schelen wat ik doe of waar ik ben. Of ik nu thuis of bij vrienden ben, je zou niet eens weten waar je me moet vinden. Ma, hou je van me? Of heb ik het helemaal verpest? Ik heb zo mijn best gedaan om er altijd iets goed van te maken, ook al waren de omstandigheden niet altijd gunstig. Ik deed wat ik kon en probeerde niet op te geven. Ja, natuurlijk waren er tijden waar ik het meer aankon en op het punt stond om iets verschrikkelijk te doen. Zou je gemerkt hebben dat ik zelfmoordneigingen had? Zou je het bloed in mijn kamer ooit opgemerkt hebben? Ma, ik heb die tijd achter de rug. Echt waar. Ik heb nu vrienden waar ik op kan steunen. Ik heb deze keer echte liefde gevonden die me de kracht geeft om te lachen. Ik ben gelukkig. Kan je het geloven? Ik ben echt gelukkig nu. Toch is er nog iets dat me tegenhoud in het leven. Jij bent het. Ik wil van je weg en ik wil bij je zijn. Het is zo verwarrend. Thuis zijn geeft me vreselijke herinneringen en er is een persoon daar die ik nog meer haat als mijn zus. Ik wil weg van hier maar ik wil je niet achterlaten. Ik ben bang dat je dan nog ongelukkiger word. Wat kan ik doen? Vertel het me, ma. Wat kan ik doen om je gelukkig te maken? Verwacht je dan echt van mij dat ik altijd braaf ga luisteren naar wat pa zegt? Wil je dan dat ik lijd? Elke mens probeerd een eigen weg te zoeken in het leven, een manier om gelukkig te worden.
Ik wil dit niet meer, ma. Ik wil eerlijk met je kunnen zijn. Ik wil met je aan tafel gaan zitten en vertellen wat er in mijn hoofd omgaat. Ik wil dat je voor een keertje een moeder voor me kan zijn. Knuffel me een keer goed, aai door mijn haar totdat het slecht ligt, druk me zo hard tegen je aan dat ik niet meer kan ademen, zeg dat je van me houdt totdat ik het zo beu ben dat ik ervan kots. Alsjeblieft hou van me. Wees eerlijk en vertel me wat ik moet doen om een goede zoon te zijn. Voor jou zou ik alles willen doen. Ik heb mezelf helemaal veranderd speciaal voor jou. Waarom kijk je me dan nog steeds niet aan? Is het dan al te laat om nog voor vergeving te vragen? Is het al te laat om nog eens opnieuw te beginnen?
Ma, ik hou van je. Geloof me. Ik weet dat ik pijnlijke dingen heb gezegd. Ik heb geschreeuwd dat ik je haat en dat je moet branden in de hel. Ik heb geschreeuwd dat ik je zou vermoorden. Dat heb ik echt gezegd, verdomme. Het spijt me verschrikkelijk. Kan je me vergeven? Alsjeblieft. Het maakt me kapot omdat ik niet met je kan praten over wat er gebeurd is. Alsjeblieft, ma. Praat met me. Zeg alsjeblieft dat je van me houdt. Vergeef me, vergeef me. Waarom zijn deze woorden onmogelijk om uit te spreken wanneer ik je zie? Waarom kan je gewoon niet door me heen kijken en zien dat ik spijt heb. Kon je het maar raden want dit is onmogelijk voor mij om uit te spreken. Ik weet niet eens hoe ik tegen je moet zeggen dat ik je niet dood wil. Ik wil tegen je zeggen dat je wel een moeder bent in mijn ogen. Toch kan ik die woorden niet uitspreken, hoe erg is dat wel niet.
Ma, ik kan alleen nog maar hopen dat er ooit een ogenblik komt waarop ik dit tegen je kan zeggen. Ik hou van je. Sorry voor alles."
Reageer (4)
Zég... !
1 decennium geledenGa jij eens even heel snel verder schrijven(A)
Is niet lief om je number 1 fan te laten wachten ;O
Wouw
1 decennium geledenJij schrijft goed
Jeesjes!
1 decennium geledenI'm speechless now..
Vet mooi geschreven weeral
Awwww schattie,
1 decennium geledenI was all tears while reading this ;o
Super mooi geschreven!