The girl from the bridge

Het was een normale dag zoals er 365 van waren. Er was een aangename zon die hoog in de lucht hing en vele mensen waren op straat aan het wandelen, allemaal recht op hun eigen doel af. Ze leken allemaal op elkaar. Als hersendode zombies deden ze wat er van ze verwacht werd. Ze hadden jobs, een familie en een hobby. De mensen leken allemaal zo op elkaar, waardoor zij extra opviel. Er stond een meisje aan de rand van de brug. Ze was naar het water aan het kijken en haar haar waaide mee met de wind. Ze had ook een rode sjaal aan, waardoor ze dus zo opviel. Mensen wandelden haar voorbij. Ze zagen haar precies niet staan. Ik keek naar haar. Ze had iets bekend, ook al kon ik alleen maar haar rug zien. Op het T-shirt dat ze aan had stond een text. 'Ik ga springen'. Er stond geen foto op haar rug, niets dat de rare zin kon verduidelijken. Ik besloot om terug verder te gaan en vergat al snel de duidelijke droevigheid die rond het vreemde meisje hing.
De volgende normale dag kondigde zich aan. Het weer was weer normaal en de normale mensen vervolgden dezelfde weg als gisteren. Ze hadden dezelfde blik op hun saaie gezichten en leken wel te leven in hun eigen zwart/wit film. Ik wandelde onbewust weer naar de grote brug. Ze stond er weer. Het meisje met de rode sjaal en het T-shirt met de text. 'Ik ga springen'. Wat zou ze ermee bedoelen? Is het de naam van een band? Een zin uit een liedje? De wind speelde weer met het haar van het meisje en de rode sjaal danste op en neer. Zij was in kleur terwijl de rest van de omgeving gehuld was in een grijze tint. Ze viel op. Ik begreep niet waarom ik zo naar haar keek, ik kende ze niet eens. Ik besloot om weer verder te gaan en dacht niet meer over haar na.
Elke dag stond ze daar. Elke dag had ze de sjaal aan en hetzelfde T-shirt. Ze zal het waarschijnlijk wel dikwijls wassen. Elke dag stond ze aan de rand van de brug en keek naar het water dat meters diep onder haar lag. De tekst op haar rug deed me denken. Mijn hersenen faalden, dus ik gaf het al snel op. Waarom ik zo naar haar keek was me nog steeds niet duidelijk. Ik draaide mijn hoofd van haar weg en richtte mijn ogen weer verder op het pad dat ik volgde.
De volgende dag ging ik weer naar de brug. Het was er onverwacht druk. Auto's stonden stil, er stond een ziekenwagen en een paar politie wagens. Er stonden mensen aan de rand van de brug naar het water te kijken terwijl ze hun hand voor hun mond hadden gelegd. Ik wrong me tussen de mensen door en keek ook naar het blauwe water. Er dreef een rode sjaal in.

Dit is een fictie verhaal. Het zegt ons eigenlijk dat we het antwoord dikwijls recht voor onze ogen hebben maar ze toch niet kunnen zien. De zin 'Ik ga springen' zegt eigenlijk letterlijk wat ze gaat doen. Alleen was niemand slim genoeg om logisch na te denken. Het meisje had die text expres op haar T-shirt gezet om te zien of er mensen waren die zouden reageren. Ze had verwacht dat de mensen haar probleem zouden zien en haar zouden helpen. De mensen moesten haar overtuigen om niet te springen en zeggen dat er nog iets was om voor te leven. Mensen zijn teveel met zichzelf bezig om anderen eens goed te bekijken. En dan gebeurd het dat een heel logisch voor de hand liggend probleem, niet gezien word.