Achtentwintig ¤ 2003

Moeizaam haalde ik adem. Ik was al een lange tijd bewust van de hartmonitor die rustig liep te piepen naast me, maar ik was te moe om mijn ogen te openen. Met moeite open ik langzaam mijn ogen en sluit ze weer. Dit herhaal ik een paar keer tot ik mijn ogen goed open weet te houden. Ik haal er moeilijk adem, het doet verschrikkelijk pijn. Kort sluit ik mijn ogen weer waarna ik ze meteen weer open doe. Mijn hele lichaam doet pijn, waarschijnlijk helpen de pijnstillers niet. In de hoek van de ziekenhuis kamer zit Steven, slapend. Nu pas merk ik dat er een kapje over mijn mond heen zit wat me beter laat ademen. Ik ben blij dat ik mezelf liet vallen, anders was ik nu dood geweest, ook al was daar ook de kans voor. Ik ben ontzettend vermoeid, ook al heb ik waarschijnlijk veel geslapen, eerder in coma gelegen. Mijn been lag in het gips en een druk rond mijn middel gaf aan dat daar ook verband zit, rib gebroken ofzo. Ik tilde mijn pijnlijk hand op en haalde voorzichtig het mondkapje van mond. ‘Steven.’ Ik probeerde zo hard mogelijk te praten. ‘Steven.’ Hij knipperde een paar keer met zijn ogen en keek me toen aan. Meteen stond hij op en riep hij een dokter. Daarna kwam hij naar mij toe en drukte het kapje op mijn mond. Een oudere man met blauwe ogen en zwart grijs haar kwam het kamertje inlopen. Hij ging aan de andere kant van het bed staan. ‘Mevrouw McChord. U heeft een behoorlijk klap gehad. Door de val heeft uw drie ribben gebroken en uw been, maar door een van de ribben is uw long beschadigd, daardoor heeft uw na de val veel bloed uitgehoest. We hebben u daardoor geopereerd en alles is goed gegaan. U heeft vijf dagen in coma gelegen en omdat u soms stopte met ademen hebben we u aan de beademing gedaan. Nu u wakker bent, kunnen we de beademing langzaam aan verwijderen.’ Ik knikte na het hele verhaal. De dokter verliet de kamer en Steven keek me bezorgd aan. Hij schoof de stoel dichter bij het bed en pakte mijn hand. ‘Waarom ben je gesprongen?’ vroeg hij zacht. Hij leek een bezorgde vader. Ik schudde lichtjes mijn hoofd, hoe moet ik dit vertellen? Ik deed het mondkapje af en nam voorzichtig een diepe hap adem. ‘Ik ben geduwd.’ Vertelde ik zacht en zette het kapje weer op. ‘Door wie?’ Hij klonk boos. Ik haalde licht mijn schouders op. ‘Ik zag het niet,’ adempauze, ‘terwijl ik op de vensterbank zat.’ Hij knikte. ‘Probeer maar weer te slapen, dat is goed voor je.’