Chapter 10

Een vrouw kwam de kamer binnen, ze leidde me naar een kamer. Nou een kamer. Het was een cel van de gevangenis. Maar ik was er blij mee. Ik had nog meer als wat ik normaal had. Ze opende de deur en duwde me zachtjes naar binnen. Met een glimlach op haar gezicht sloot ze de deur en liep ze weg. Wat een raar mens. Achterin de hoek van de kamer stond een bed. Ik ging op het bed liggen. Het was niet het bed zoals ik vroeger had. Maar het lag heel erg fijn. Vergeleken met een natte koude grond is dit het paradijs. Het was een lege kamer. Rechts in de hoek stond een wc, wel afgeschermd met daarnaast een wasbak. Links in de hoek stond een simpel bedje. En vooraan een klein tafeltje met een stoel. Dat was de kamer. Ergens hoopte ik dat ik hier moest blijven voor altijd. Ik was het straat leven zat. Ik legde me weer terug op bed en viel in een diepe slaap.


Ik werd verstoord terwijl ik lekker lag te slapen. 2 agenten stonden voor mijn neus. “Je moet meekomen.” Zei een agent die ik nog nooit eerder had gezien. Ik stond op. De 2 mannen hielden me goed vast zodat ik niet weg kon lopen. Op dat moment voelde ik me een zware crimineel. Zo werd ik wel behandeld. Ze brachten me in een witte ruimte waar 3 stoelen stonden. Ik moest op een stoel gaan zitten en de 2 agenten gingen recht tegenover mij zitten. “We hebben besloten wat we met je gaan doen.” “Wat dan?” Een angstig gevoel kwam naar boven. “Je vertelde me dat je was weggelopen van je vader. Kinderen van jou leeftijd overdrijven altijd de hele situatie. We gaan het adres van je vader opzoeken en brengen je terug naar je huis.” Zei de man kil. “nooit!” Gilde ik zo hard als ik kon. Ik wou opstaan en wegrennen maar de 2 mannen hielden me stevig vast. “Dat weet ik zeker van wel, zo te merken wil jij het adres niet geven. Wij gaan is goed in de archieven neuzen. Tot zolang we het nog niet weten zit jij hier vast.” Zei de man bot. De 2 mannen hielden me nu nog steviger vast en stopte me terug in mijn cel. Daar zat ik dan. Eenzaam en alleen en straks bont en blauw.