Torn - 1.1

Het lot. Het zijn twee simpele woorden, elk drie letters lang. Maar toch betekenen deze twee woorden veel voor sommige mensen, stemmen ze hun heel leven hierop af. Voor hen is het gewoon een levenswijze. Deze levenswijze gelde ook voor Olivia Delgado. Volgens haar was alles voor bestemd, elk klein dingetje was ooit al is vast gelegd om te gebeuren. Ze liet zich gewoon mee sleuren door het lot, ze plande niets vooruit ze keek enkel naar de dingen die ze op haar pad tegen kwam. Haar hele leven leefde ze zo, haar motto’s waren niet voor niets ‘Go with the flow’ en ‘Alles gebeurd om een reden’. Ze leefde van dag tot dag tot ze op een mooie leeftijd stierf.

Februari - 2011
Haar jas hield ze stevig vast zodat er geen warmte zou ontsnappen. Een paar wolkjes lucht onstnapten uit haar mond als ze uit ademde. Haar oren zagen rood door de kou, net zoals het puntje van haar neus. De sneeuw bleef maar uit de lucht vallen en zorgde ervoor dat heel Doncaster onder een dikke laag sneeuw lag nog het mooiste vond ze haar oude school. Hall Cross School was een wit sneeuwparadijs geworden. Olivia vertraagde haar pas om naar het sneeuwtapijt te kunnen kijken. Haar kleren hingen onder de witte sneeuwvlokjes toen ze thuis aan kwam. Haar schoenen zette ze onder de verwarming, zodat deze konden opdrogen, vervolgens hing ze haar muts, sjaal en jas aan de kapstok. Op haar wollen sokken schuifelde ze naar de woonkamer waar ze zich voor het haardvuur in de zetel nestelde. Door op een simpele knop te drukken begon er geluid uit de radio te komen. De sneeuwvlokjes , die zich in haar haren genesteld hadden , begonnen te smelten waardoor haar bruine haren sneeuw vrij werden. Haar blik ging door de kamer heen. Van de donker grijze twee-zit bank tot de verschillende foto’s die tegen een muur op hingen. Een glimlach verscheen spontaan op haar gezicht als ze naar de grootste foto keek. Ze stond er zelf op afgebeeld samen met een jongen. Een jongen met bruine haren en een grote glimlach op zijn gezicht. Iets wat altijd wel op zijn gezicht stond. Ze had hem maar één keer echt verdrietig gezien in al die tijd dat ze hem kende, wat ongeveer heel haar leven al was. Toen ze vijf jaar oud was waren haar ouders en zij verhuisd naar Doncaster. Naast hun huisje stond het huisje van de familie Tomlinson. Sinds haar vijf jaar waren Louis en Olivia al buurjongen en buurmeisje waardoor ze samen opgroeide. Ze was zijn kleine zusje en hij was haar grote broer. En veertien jaar later was ze nog steeds zijn kleine zusje, maar niet zijn enige zusje. Gelukkig voor haar waren zijn zusjes verzot op haar en beschouwde haar als hun grote zus.
      “Louis” ze fluisterde zijn naam en een glimlach verscheen op haar gezicht. Ze moest denken aan alle leuke dingen dat ze hadden mee gemaakt. En dat waren er heel wat. Zij was de eerste die te horen kreeg dat hij een relatie had, de eerste die te horen kreeg dat hij er door was voor zijn rijbewijs. Natuurlijk gelde dit ook omgekeerd, ze waren soulmates. Ze vertelde echt alles tegen elkaar en hadden het beste voor elkaar over. In haar ogen had het lot hun op elkaars pad gebracht, iets waar ze zeer dankbaar om was. Het lot, Louis draaide elke keer met zijn ogen als ze er over begon maar zweeg elke keer toch weer wijselijk. Haar ogen geleden verder de kamer door en stopten bij een afschuwelijke lamp. Ze haatte het ding echt maar toch bleef het in haar huis staan. Nou ja, haar huis. Het huis van haar en Louis. Ze hadden het een jaar geleden gekocht, twee maanden voor Louis mee deed aan X-Factor. De reden waarom ze samen woonden was simpel, ze wouden onafhankelijk zijn en op hun eigen benen staan maar ze wouden niet alleen wonen. Dus was samen wonen de beste oplossing. Maar aangezien Louis op dit moment op tour, met zijn vrienden, was. Was Olivia helemaal alleen thuis.