Zevenentwintig ¤ 2003

Mijn kans was weggenomen doordat Jane mijn pols had gepakt. Met een grote glimlach keek ze naar me. Ik hing nog hoog boven de grond, nog minstens elf meter verschil met de grond en mijn zolderkamertje. ‘Ik kan je omhoog trekken en genieten van je bloed, of ik kan je laten vallen en nog pijnlijker dood laten gaan, wat een moeilijk beslissing.’ Zei Jane met een grote grijns op haar gezicht. Ik val liever dood dan dat zíj mij leegdrinkt. Dan heb ik gestorven met mijn eer nog hoog. Ze trok me omhoog, zo hoog mogelijk at ik bijna op het dak zat. ‘Toch zonde van je bloed, maar dit is leuker.’ Haar gemene glimlach werd groter en pijn nam weer mijn lichaam over. Nadat ik een pijnlijke hogelijk gil liet, die ik van ver nog zou horen, liet ze me vallen. ‘We gaan naar huis Felix.’ Zei ze terwijl ze me losliet. Ik sloot mijn ogen en na een paar seconden voelde ik de grond. Hard gekraak gaf de weerstand van mijn botten aan. Mijn ademhaling werd door die klap weggenomen en het leek of al mijn organen werden geplet. Een wazig beeld voor mijn ogen dat steeds minder werd. Ik zag bloed uit mijn mond lopen, en mijn hele lichaam deed pijn, ik kon niet meer bewegen. Ik wist dat ik mijn ogen niet moest sluiten, dat ik het niet mocht opgeven, maar ik kon niet eens kruipen. Ik gaf een pijnlijke zachte kreun in de hoop dat iemand het hoorde. Ik hoorde de deurbel nog gaan waardoor ik met mijn laatste beetje adem een zachte gil gaf. ‘Catharina? Oh god! Cath..’ Ik sloot mijn ogen, en de pijn kreeg de controle over mijn lichaam. In een zucht maakte ik mijn longen leeg en werd ik in een diep zwart gat gezogen. Ik hou van je Edward. Hij kon het niet horen, maar ik had het hem nooit laten horen, ik heb er ten minste nog wel aan gedacht.