Zesentwintig ¤ 2003

Het donker viel en met een snel kloppend hart liep ik naar boven. Voorzichtig sloot ik de deur van Maes zijn kamer, ik wou die kamer niet meer zien, die kamer bracht teveel herinneringen op. Ik zuchtte en liep naar mijn kleine kamertje op de zolder. Het was kamertje was roze, vroeger mijn lievelingskleur, maar dat is nu veranderd in blauw. Ik zuchtte en ging op de stoel voor het raam zitten, zo had ik een uitzicht over de bossen waar de soldaten werden getraind, en als je goed keek zag je achter de bossen de zee liggen, een prachtig gezicht. Ik zette het raam wijd open om de muffe geur in het kleine kamertje te laten verdwenen en ik ging op de vensterbank zitten. De wind liet mijn haren alle kanten op bewegen. Ik grinnikte zacht en duwde de meeste plukjes achter mijn oren. Plotseling overviel pijn me, alsof er een mes in alle plaatsten in mijn lichaam werd gestoken. Ik gaf een hoge gil en viel pijna uit het raam, maar door een hand werd ik vastgehouden. Met moeite deed ik mijn ogen open, terwijl de pijn in mijn lichaam verder ging. Jane keek me met een enge glimlach aan, haar gave, en Felix hield me vast terwijl de pijn me overspoelde. ‘Stop!’ gilde ik. Jane’s glimlach verdween en de pijn ook. Naar adem snakkend keek ik het tweetal aan. ‘Hoe wisten jullie waar ik was?’ vroeg ik boos terwijl ik me uit de greep van Felix probeerde te krijgen. ‘Je hebt niet opgelet tijdens je taxirit, Catharina.’ Mijn blik betrok nog meer, de taxichauffeur. ‘Ik haat jullie!’ Jane lachte zacht en liep naar me toe. Ze streek het haar uit mijn nek. ‘Na drie jaar hebben we je, Aro zou blij zijn. Eerst wou hij je nog een kans geven, je veranderen zodat je je bij ons kon voegen, aangezien je overduidelijk een gave hebt, maar omdat je het niet geaccepteerd heb, is je lot verzegeld. Nog een laatste woord?’ Felix liet me los zodat Jane beter bij me kon. Dit was mijn kans. Ik keek snel naar beneden en liet me vallen.