{Narnia}When 2 enemies fall in love[Part One hundred and fifty]

Tussen de bomen door zag ze parelwit zand liggen,met schelpen in alle kleuren die je je maar kon bedenken.Op een bepaald moment veranderde het zand in helderblauw water,dat,hoe verder je keek,hoe donkerder blauw het werd.’Het strand,de zéé!’zei Selena glimlachend.’Dat is het,’zei Peter lief,’De derde keer om precies te zijn.’Ze keek hem aan en knikte.’Maar nu zijn we alleen,’zei hij grijnzend en keek voor zich uit.’Dat is waar,’zei ze en ging zitten,hij volgde en sloeg zijn armen om haar heen zodat ze tegen hem aan kon leunen.Een tijdje bleven ze stil tot Selena met een vraagje kwam.’Pete?’vroeg ze terwijl ze genoot van de gezonde zeelucht.’Wat is er?’zei hij rustig.’Een gewoon vraagje;’Heb jij al een vriendinnetje gehad,ik bedoel,voor mij?’’Hmm..,één denk ik.Een echte,een kleutertjesliefde kan je nou niet echt een liefde noemen,jij?’’Ook eigenlijk één.Ik word niet zo makkelijk verliefd,’vertelde Selena,’Ik bén wel meer verliefd geweest,maar durfde het niet zeggen,’Hij glimlachte en trekte opeens een gepijnigd gezicht.’Wat is er?’vroeg Selena geschrokken.’Ik wil iets zeggen,’zei hij,’Maar ik weet niet dat ik het màg zeggen.’’Peter,ik hou van je,wat er ook is,’zei Selena beslist,’Zeg het nou maar.’’Wel,’hij keek haar peinzend aan,’Weet je hoe uit ik hìer,in Narnia ben?’’16,bijna 17?’zei Selena giechelend,’Dat is toch normaal.’’Neen,’zei hij serieus.’Hoe oud dan?’vroeg ze verbaasd.’Wel,’hij begon te denken,’Iets van de 1331 jaar.’’Wàt?’vroeg Selena die er al helemaal niets meer van snapte.’Wel.De eerste keer dat we,ik,Susan,Edmund en Lucy,hier kwamen was ik veertien.Toen we gekroond waren,leefden we hier 15 jaar.Toen gingen we terug naar Engeland en was ik terug veertien.Dan gingen we de tweede keer naar Narnia.Het was voor Engeland maar een jaar verder,maar voor Narnia 1300 jaar.Dan verstreek er nog een jaar in Narnia,en dat was dan de derde keer,deze keer.En nu is er dezelfde tijd verstreken.’Ze keek hem bewonderend aan.’Zo kun ze eeuwig leven!’zei ze,’Maar dat betekent dus dat er in Engeland geen tijd voorbij gaat?’’Neen,er gaat niets voorbij.’’Maar we gaan terug?’’Dat beslist Aslan.Normaal gingen ik en Susan al niet meer,maar zijn gedachten zijn veranderd.’’Dan is dat erg goed!’zei Selena lachend en voor ze het wisten waren ze weer aan het zoenen.Passioneel,en niemand kon hen storen.’Ik wil niet terug,’fluisterde Selena tegen hem,’Alleen is het voor mijn moeder.’Peter staarde triest voor zich uit;’Zo is het bij mij ook.Ik moet kiezen,mijn land of mijn ouders.Ik wilde dat Aslan mijn ouders hier ook naartoe stuurde.’Selena knikte en leunde weer.’Hoge koning?’vroeg de melodieuze stem die ze al eens een keer gehoord hadden.