Chapter 8

Danny had gelijk. Een tijdje later had ik nergens meer last van. Ik had weer genoeg energie en had even schijt aan het gene wat er was gebeurt. “Kom we gaan eten halen.” Ik trok Danny overeind en rende naar een kraampje toe wat ik in de verte zag staan. “Nee niet daar..” Danny pakte mijn arm beet en trok me terug. “Waarom niet? Eten is goed.” Grijnsde ik. “Niet daar.” Fluisterde hij weer. “Zal wel.” Ik liet Danny in de steek en rende voor me uit. In de verte hoorde ik Danny nog mijn naam roepen maar ik negeerde hem. Waarom zou ik daar geen eten mogen halen? Toen ik in de buurt van het kraampje kwam dat vol lag met lekker eten, wat te koop was ging ik rustiger lopen. Het mocht natuurlijk niet opvallen. Niet veel later merkte ik op dat er meer kraampjes stonden, het was een markt. Dat was nog beter. Die mensen zouden meer bezig zijn met de andere klanten en het waarschijnlijk niet eens doorhebben dat ik wat eten zou stelen. Dit leek me een fantastische plek. Ik liep mee met de menigte en zag een kraampje die me perfect leek. Ik volgde een man die er ook heen liep. De vrouw achter het kraampje vroeg wat de man nodig had. Dit was de perfecte timing. Ik pakte stiekem wat te eten en vouwde het onder mijn shirt. Zo veel als ik kon duwde ik eronder en liep vervolgens op normaal tempo weg. Het zou nogal opvallen als ik hier heel hard weg zou rennen. “Hee jij daar! Geef terug!” Hoorde ik opeens een vrouwen stem roepen. Ik draaide me om en zag dat de vrouw achter het kraampje naar mij wees. Ik schrok en rende zo hard mogelijk weg. Ze hadden me nu toch al door. “Stop!!” ik hoorde een man roepen. Ik negeerde alles en concentreerde me op het eten, het mocht niet vallen. Mijn hart bonkte in mijn keel. Ik kon mijn benen niet meer zo snel op en neer bewegen en ik begon heel hard te hijgen. Ik kon niet meer. Ik rende naar de groep toe maar ik zag ze allemaal wegrennen, van mij en van de mensen die achter mij aan kwamen lopen. Toen ik me omdraaide zag ik dat er een hele menigte achter me aan zat. Ook politie. Van schrik stond ik even stil. Gebeurde dit echt? Een stemmetje in mijn hoofd zei – niet stoppen sukkel, ren door! - ik luisterde erna en rende zo hard als ik kan weg. Maar ik ging steeds achteruit, ik kon niet meer. Ik hield het niet vol. “Stoppen meisje, dan krijg je minder problemen!” Zei een oude mannenstem. Ik luisterde niet. En rende door.