She's lost inside

I couldn’t tell you why she felt that way.

Op de een of andere manier trok ze altijd mijn aandacht. Ze was mooi. Bééldschoon. Prachtige bruine krullen, volle lippen, amandelvormige ogen, lange benen. Alleen zag niemand het. Haar onverzorgdheid verborg haar schoonheid. Niemand zag dat achter het “onverzorgde lelijke straatmeisje” een pracht van een kind schuilde. Ik wel. Ik zag het. Ik zag hoe ze langzaam wegkwijnde. Maar ik deed niets. Wat kon ik doen?

I couldn’t help her.

Ze hing rond op straat of bedelde, ze stonk, ze was graatmager. Vaak werd ze afgesnauwd, vaak heb ik haar met bange ogen zien wegrennen. Het drong steeds meer en meer tot mij door dat sommige dingen gewoon niet eerlijk zijn. En niemand kan daar iets aan veranderen. De wereld is gewoon oneerlijk.

Don’t know where she belongs

Hoe kwam het eigenlijk dat ze zo alleen was? Ik heb het mij nooit afgevraagd. Hoe kwam het dat ze geen thuis had? Het leek wel of God op een dag met zijn vingers geknipt had en … Voilà, daar was ze. Ik had medelijden met haar, maar ik liet het niet merken.

She wants to go home.

Als het begon te regenen, ruimde ze vliegensvlug haar spullen bijeen en zocht naar een schuilplaats. Meestal een bushokje of een afdak. Dan zette ze één voor één haar spullen op de grond en ging terug neerzitten. Vaak observeerde ze voorbijgangers. Ik heb haar eens op een ijsje getrakteerd. Ze schrokte het naar binnen alsof ze bang was dat iemand het zou afpakken. Ze kon nergens naartoe. De straat was haar thuis.

You’ve been rejected

Ik denk dat ze al lang een soort van onzichtbare wand rond zich heen had gebouwd. Een wand die gevoelens afstootte. Ze kon zo emotieloos kijken. Ik kreeg er kippenvel van. Ze kon zo naar je kijken dat het leek of je er niet stond. Alsof je lucht was. Misschien had ze dat wel nodig: een gebrek aan emotie. Want ik weet dat ze zich vanbinnen angstig voelde. Ik weet het gewoon.

That’s where she lies. Broken inside.

Ze moest diep vanbinnen verdriet gevoeld hebben. Dat kon niet anders. Als ik haar zag liggen op haar dekentje, dacht ik altijd: Waaraan heeft ze dit toch verdient? Is dat wat ze het lot noemen? Ik begin er steeds sterker in te geloven. Het lot. Hoe wreed.

Her dreams she can’t find.

Had ze dan geen droom? Iets waarin ze geloofde? Of had ze dat allemaal al lang opgegeven? Het zou me niets verbazen. Ze droomt waarschijnlijk enkel van een openhaard en een kop warme chocolademelk in de winter en een koude douche in de zomer. Iets wat voor mij zó vanzelfsprekend is.

She’s lost inside

Ze moet zich zo verdomd alleen hebben gevoeld. Zo verloren.

Soms vraag ik mij af of ze nog leeft. Of ze al een thuis gevonden heeft. Of zou ze nog altijd zo verloren zijn? Misschien heeft God wel gewoon weer met zijn vingers geknipt en haar van de aardbodem doen laten verdwijnen. Alsof ze er nooit was geweest. Niemand die het zou merken.