12. She's in pain

Ik had meteen achter haar aan moeten gaan.
Gister had Edward samen met Carlisle mij het hele verhaal verteld. En, om eerlijk te zijn, het was best wel een indrukwekkend verhaal geweest.
Ze hadden ook gezegd dat ik geduld moest hebben, wachten op het juiste moment. Iets minder leuk.
Ik was vandaag naar school gegaan, van plan om weet ik veel wat te zeggen tegen Kiki. Niet dat wat de bloedzuigers me verteld hadden. Daar zou ze later achter komen. Maar ik zou haar in ieder geval troosten. Ze leek me niet zo blij de dag ervoor.
Ik was de aula ingelopen, en het eerste wat ik had gemerkt was dat Kiki in de problemen zat. Een paar jongens zaten haar te pesten.
Dat kon ik niet zomaar aanzien. Ik had de jongen die haar vasthad een stomp in zijn maag gegeven. Hij had Kiki los gelaten. Kiki had haar kans gezien en zette het op een rennen. Ik wou haar niet kwijtraken, dus pakte ik snel haar bril af van een van de andere jongens en rende achter haar aan.
Ze wou alleen het bos in. ik wou met haar meegaan, maar ze was heel overtuigend geweest. Ik ging niet met haar mee. Ik zou haar van een afstandje volgen. Maar zodra ze het bos ingelopen was, werd ik opgebeld door Jacob. Hij zei alleen maar twee zinnetjes.
Het gaat gebeuren. Alice heeft het gezien.
Het was genoeg. Ik was naar het huis van de bloedzuigers gerend. Edward was samen met mij het bos ingaan. Hij wist waar we moesten zijn.
En toen had ik haar gehoord. Het was maar een gil, maar ik wist dat het Kiki was. Ik rende zo hard ik kon naar de plek waar het geluid vandaan kwam.
Het was een open plek, zoals ze gezegd hadden. Kiki lag precies in het midden op de grond. Ik kon zien dat ze pijn had.
‘Precies op tijd,’ hoorde ik Edward achter mij zeggen.
‘Wat sta je daar maar te kijken?’ zei ik tegen hem. ‘Doe iets!’
Om kracht achter mijn woorden te zetten liep ik naar Kiki toe. Ik ging naast haar zitten, trok haar bij mij op schoot. Ze leek het niet eens te merken.
Edward kwam naast ons staan. ‘Er is niks dat we kunnen doen,’ zei Edward kalm. ‘Ze moet het helemaal alleen doen.’
‘Weet je wel wat ze allemaal al heeft meegemaakt? Moet ze dit er ook nog bij krijgen?’
ik kromp in elkaar toen Kiki weer gilde. Ze leek me toen eindelijk op te merken.
‘Embry?’
‘Shhh, Kiki. Het komt allemaal goed.’ Hoop ik.
‘Iemand zit in mijn rug te snijden!’ ze was in paniek.
‘Het is zo voorbij.’
‘Het doet zo’n pijn.’ ze verloor het bewustzijn zodra ze dit zei. Zelfs toen ze sliep trilde ze van de pijn.
‘Het is bijna afgelopen,’ mompelde Edward. Ik keek naar haar rug.
Twee witte vleugels sierden Kiki’s rug. Het waren net vleugels van engeltjes. Ze waren oogverblindend.
‘We kunnen haar nu meenemen,’ zei Edward. Ik knikte, tilde Kiki op en begon te lopen.
Kiki was nu stil, dus ik wist dat het allemaal voorbij was. Maar toen ze halverwege begon te woelen in haar slaap, werd ik bezorgd.
‘Nachtmerrie,’ verzekerde Edward me.
‘Waarover?’
Voor Edward me antwoord kon geven, begon Kiki te praten.
‘M…mama… niet… niet weggaan.’ Ze fronste in haar slaap.
‘Haar moeder gaat weg,’ zei Edward, een beetje verbaasd. ‘Heeft ze geen moeder thuis meer?’
‘Ik weet het niet,’ mompelde ik. Wat wou ik toch graag dat Kiki me meer over haarzelf had verteld.
Kiki ging ongestoord verder met praten. ‘Nee papa… nee… het was… niet… mijn schuld…’ Edward kromp ineen, net zoals Kiki.
‘Haar vader. Hij slaat haar in elkaar. Is dit echt?’
‘Waarschijnlijk,’ was mijn geniale antwoord. Ik wou die man de kop afrukken.
‘Kalm,’ zei Edward. ‘Eerst gaan we voor Kiki zorgen.’
Ik knikte. We liepen snel verder.