11. pain after daydreaming

Ik weet niet hoelang ik had gelopen. Ik kon de zon hier niet zien. Alleen maar bomen.
Het bos was bijzonder rustgevend. Ik voelde me hier compleet op mijn gemak. Er was hier niemand. Alleen de dieren.
Ik zou hier best kunnen wonen.
Ik dacht aan mijn vader. Wat zou die doen als ik opeens verdween? Zou hij bezorgd of blij zijn? Ik wist in ieder geval dat het de kinderen op school niks zou schelen.
De enige waar ik me echt een beetje zorgen om maakte was Embry. Zou hij mij missen? Misschien in het begin. Later zou hij mij totaal vergeten zijn. En daar was ik wel een beetje verdrietig om.
Ik wist dat ik hier niet kon blijven. Ik had geen eten, kleren of slaapplaats. Maar het was leuk om te fantaseren. Ik zag mezelf hier al zitten, onder een boom naar een eekhoorn starend. Geen mensen. Zalig.
Ik liep nog een tijdje door, tot ik licht begon te zien in de verte. Ik jogde het laatste stukje.
Ik kwam aan in een ronde open plek. Ik kon van hier zien dat de zon nu hoog aan de hemel stond. 12 uur. Tijd voor het middageten dus.
Ik liep naar het midden van de cirkel. Dat leek me wel een leuke plek om te eten.
Ik zat op de grond toen ik iets raars op mijn rug voelde. En kleine kriebel. Niks ergs.
Ik keek omhoog, naar de zon. Hij stond precies boven mij. Het was net alsof hij speciaal op mij scheen.
Ik wilde net mijn eten uit mijn tas pakken, toen de kriebels op mijn rug erger werden. Veel te erg. Het was net alsof ik gesneden werd. En de pijn die daarbij kwam was bijna ondraaglijk.
Ik gilde.