Chapter two| Part one| Happy Hunger Games

Als ik in het rond kijk, zie ik hoe belangrijk dit is voor het Capitool. Overal hangen slingers met Vrolijke Hongerspelen. Op de tafel staan twee hele grote glazenbollen, en overal, echt overal! zijn mensen met camera's. Ze zullen strakjes inzoomen op onze gezichten als we huilen. Het Capitool is harteloos en barbaars. Ze laten kinderen sterven voor hun vermaak en voor ons leed. We zullen verplicht moeten kijken. We zullen verplicht kijken hoe onze vrienden, klasgenoten en kinderen sterven. Ik wil niet kijken hoe iemand die ik ken dood gaat,Hoe het schot af gaat wat zijn of haar dood betekent en hoe hij of zij met de hovercraft op wordt gehaald. Dat zal nachtmerries bezorgen. Ik wil hier niet meer zijn. Ik wil weglopen en niet meer terugkomen. Eeuwig in bed blijven liggen. Maar dat gaat niet want ik moet hier zijn.
Terwijl het hier langzaam volloopt met kinderen kijk ik naar hun gezichten. Sommige zijn bang, andere zijn nieuwsgierig en praten er met andere over en weer andere kinderen kan het geen biet schelen en ze hopen dat ze snel weer naar huis kunnen. Mij kan het wel degelijk iets schelen.Eigenlijk ben ik bang. Maar op mijn gezicht valt geen enkel greintje angst te zien. Zo slap ben ik niet.
Terwijl ik alle gezichten bestudeer komt Lively met Cato aangelopen. Ze gaan naast me staan en zeggen in eerste instantie niet. Lively klemt zich aan Cato vast. Ik voel een steek van jaloezie ook al is het niet zo bedoeld. We zijn gewoon alle drie erg close met elkaar. Later pakt ze gelukkig ook mijn hand vast.
´Was het maar voorbij,´ zegt ze op een beverige toon. Ze doet moeite om niet te gaan huilen. Ook Cato kijkt behoorlijk angstig.
´Ze houdt me al de hele tijd vast, ik heb haar zelfs moeten uitleggen dat ze echt niet uitgeloot wordt.´ Cato kijkt serieus. Op zijn gezicht is alleen maar medeleven te zien. Lively gedraagt zich als een klein meisje. Zo heeft ze zich nog nooit gedragen. Straks is alles voorbij en zal ze doorhebben dat dit haar nooit zal gebeuren.
Emerald wie de lootjes trekt begint een langdradig verhaal te vertellen over hoe dit begon. Vervolgens vertelt ze wel niet hoe spannend dit is en dat we best mogen klappen. Een paar klappen dramatisch en lachen achteraf.
´Goed zo! Waar is de vreugde bij ieder ander? Neem een voorbeeld aan hun.´ ze heft haar handen snel op alsof ze iets aan de hogere machten vraagt. De jongens zijn al weggekropen, ze schamen zich een beetje.
'Tijd voor de trekking!' zegt Emerald. Ze steekt haar hand op en duwt hem in de kom.'Jij wordt het echt niet Liv.' fluistert Cato toe.
Nee zij is het niet, ik ben het.