The seven doors 26

Angstig hield Sara haar ogen stijf dichtgeknepen. Van haar eerder enthousiasme over Skippers idee was op slag nog maar weinig over. Wat als het niet zou werken? Wat als ze straks als betoverd naar het landschap stond te staren? Wat als ze zou vergeten wie ze was? Wat als...
"Jullie kunnen gewoon kijken", waren de verlossende woorden van Arthur. Bevend opende Sara haar ogen. Voor haar lag een zacht glooiend landschap. Hier en daar stonden wat lage bomen en struikgewas. Het lange gras boog zachtjes door, bij een koel briesje en overal bloeiden bloemen. Het vrolijke geklater van een klein beekje weerklonk.
"Wow," mompelde Skipper, "Hoe zou het eruit zien in allemaal verschillende kleuren?" Sara bekeek het landschap beter. Ja het zou inderdaad prachtig zijn. Al die bloemen in het geel, rood en paars en die boom in de verte dat leek wel een appelboom. Tussen de groene blaadjes zouden rode stipjes van appels zichtbaar zijn en...
"Sara, Skipper! Blijf staan!" schreeuwde Arthur ontzet. Het koste Sara moeite om de kleurenpracht uit haar hoofd te zetten. Ze was zonder het te beseffen enkele meter vooruit gelopen.
"Probeer het je nooit voor te stellen in kleur dat is even hypnotiserend", hijgde ze geschrokken.
"Weer een prachtopmerking van jou Skipper", snoof Arthur, "Skipper?" Sara keek om zich heen. Skipper was er niet in geslaagd om zich van de betovering van zijn eigen fantasie los te rukken en liep nu langzaam de heuvel af. Onmiddellijk schoten Arthur en Sara achter hem aan. Niet wetend wat anders te doen, legde Sara haar handen voor zijn ogen. Dit had echter een onverwachts effect.
"Nee! Laat me kijken!" Skipper sloeg haar met al zijn kracht van zich af. Sara vloog een eind door de lucht om dan hard neer te komen. Het gras was een stuk minder zacht dan het leek. Arthur sprong op Skipper af en probeerde hem in een houdgreep te krijgen. De betovering leek Skipper echter bovenmenselijke krachten te geven. Arthur zou in normale omstandigheden met een hand op zijn rug nog kunnen winnen, maar nu delfde hij bijna het onderspit. Hij incasseerde meermaals ferme klappen voordat hij er meer of min in slaagde de andere jongen onder controle te krijgen en Sara zijn ogen kon bedekken. Nadat zij dat met veel moeite ongeveer een minuut te had volgehouden, bedaarde Skipper. Verbaasd probeerde hij overeind te krabbelen en merkte dan dat Arthur hem tegen de grond gedrukt hield.
"Wat? Wat is er gebeurd?"
"Je raakte betoverd terwijl jij je de kleuren aan het voorstellen was en je sloeg ons bijna verrot toen we die probeerden te verbreken", antwoordde Arthur nors. "Het... Het spijt me. Ik besefte niet wat er met me gebeurde. Het was niet mijn bedoeling."
"Maar je hebt het toch maar mooi gedaan. Dat je mij slaat tot daar aan toe, van een stropersjong kun je niet anders verwachten, maar een meisje!"
Beschaamd keek Skipper weg. Voor het eerst had hij geen antwoord op de woorden van Arthur.