72. Don't say thanks

'Omeletje, wees eens wat liever. Laat me je voorstellen, je kent vast onze allerliefste Theodoor al? Jullie hebben namelijk 2 dagen met elkaar doorgebracht. En misschien meer als je aan school denkt.' Olette knikte maar bleef Bellatrix boos aankijken. 'En je weet waarschijnlijk aan je blik te zien al wat we van plan zijn?' Olette knikte opnieuw. 'Mooi. Wil je ons nu onze antwoorden geven?' Haar gezicht verzachte. Ze slikte. 'Waarover?' Bellatrix begon hard te lachen. 'Over iets wat jij kunt wat anderen niet kunnen?' 'Ik kan toveren, maar dat telt denk ik niet mee.' Bellatrix lachte opnieuw. 'Euh, euh...' Olette begon wanhopig door de kamer heen te lopen. 'Misschien zal dit je geheugen opfrissen.' Bellatrix pakte een mes een aaide ermee op Theodoor's wang. Ze zag eerst niets maar toen begon het heftig te bloeden. 'Ik mocht geen spreuken gebruiken jammer genoeg, maar dit is ook leuk. Dus, vertel het ons maar.' 'I-ik weet niet waarover je het hebt.' Fluisterde Olette. 'Wat?' Olette ademde diep in. 'Ik weet niet waar je het over hebt! Alles wat je me vertelde is voor mij onbekend. Die stemmen zijn er niet, ik ben nooit verdwenen, en ik begrijp hier echt helemaal niks van!' Ze begon te huilen. 'De enige stemmen die ik hoor zijn van mijn gedachten en ontzichtbaar zijn kan alleen met een ontzichtbaarheidsmantel of een drankje of zoiets! Ik kan niet meer vertellen over Harry Potter dan ik al gezegd heb omdat ik heb nog niet zo goed ken!' Bellatrix schudde afkeurend haar hoofd. 'Ach, het meisje is begonnen met huilen. Weet je, misschien doet dit je denken aan de waarheid.' Ze pakte opniew de mes maar werd tegen gehouden door Vicoria. 'Dat kind weet niet waar we het over hebben. Ze is veelste soft en veelste dom om te liegen. Leg dat mes maar weg.' Bellatrix legde teleurgesteld het mes weg. 'Ga jij maar naar boven,' Zei de tegen Theodoor. 'En jij. Als jij over een kwartier niet hier bent ga je eraan.' Olette knikte en liep naar Theodoor toe. Ze gaf hem de theedoek die nog om haar been was gewikkeld die hij dankbaar aannam. Snel pakte ze hem bij zijn arm vast en trok hem de kamer uit. 'Victoria, je hebt een misselijkmakende dochter.' Ze ging naast haar zitten. 'Alsof ik dat niet wist. Ik leef al jaren met dat gedrocht.'

Olette deed snel de deur open en trok Theodoor haar kamer in. 'Naar de badkamer. Ik kom zo terug.' Theodoor knikte en liep de badkamer in. 'Denn,' Denn kwam onder het bed vandaan en ging voor haar staan. Olette knielde neer. 'Blijf bij Theodoor. Als er iets mis is kom meteen naar me toe.' Denn rende de badkamer in. Zuchtend stond Olette op en rende opnieuw de kamer uit. Ze ging nu iets doen wat ze nooit mocht doen. Ze was al een keer in de badkamer van haar ouders geweest maar ze betrapten haar daarop en werd toen gestraft. Olette liep stil de kamer van haar ouders in. Ze keek snel rond en vond al gauw de badkamer. Ze rende daarin en begon in de medicijnkast van haar ouders te rommelen. Ze vond het met moeite en legde alles op dezelfde plek neer. Vlug rende ze de kamer uit en deed de deur dicht. Ze rende terug haar kamer in en liep snel de badkamer in. 'Ik heb het!' Hijgde ze. Theodoor keek haar verbaasd aan en zag het flesje in haar hand zitten. 'Wat is dat?' Snel pakte Olette het flesje met het sap van de vuurbloem en keek naar de wond. 'Vier lijkt me genoeg.' 'Wat?' Olette pakte voorzichtig Theodoor's kin vast. 'Mond open.' Hij twijfelde even maar deed toch zijn mond open. 'Één. Twee. Drie. Vier.' Ze sloot voorzichtig zijn mond en pakte de theedoek uit zijn hand. Ze legde die in de wasbak en pakte een handdoek. Die maakte ze nat en ze veegde al het overgebleven bloed van zijn gezicht. 'Zo. Hoelang heb ik nog?' Theodoor keek naar de klok. 'Nog 7 minuten. Maar waarom heb je een klok in de badkamer?' Olette hield haar schouders op en liep naar de wasbak. 'Blijven zitten.' Ze vulde de wasbak met water, deed daar zeep in en legde de theedoek erin. 'Bedankt.' Olettte schudde haar hoofd en ging tegen de wasbak aanleunen. 'Het is mijn schuld dat je verwond bent, dus niet bedanken.' Theodoor gaf een zucht en voelde over zijn wang. 'Hoe ziet het eruit?' Ze liep de badkamer uit en kwam snel terug met een spiegel. Ze gaf hem aan Theodoor. Verbaasd keek hij naar zijn wang. 'Het is weg.' Ze knikte en pakte de spiegel uit zijn hand. 'Hoe?' Grinnikend kwam ze terug. 'Vuurbloem slimpie.' Ze legde de fles terug op z'n plaats en keek opnieuw naar de klok. 'Geef eens je arm.' Verbaasd gaf Theodoor zijn arm. 'Hmm... één druppel lijkt me genoeg.' Ze legde zijn arm neer. 'Mond open.' Hij deed zijn mond open en Olette deed een druppel van het andere flesje in zijn mond. Ze sloot opnieuw zijn mond en draaide het dopje dicht. 'Wat is dat?' Olette telde de tegels en stopte uiteindelijk bij een tegen. Die trok ze van de grond en een klein gat was onder de tegel te zien. Ze stopte het flesje in het gat en legde de tegel terug op z'n plaats. 'Je hebt veel bloed verloren, dat spul helpt je bloed om weer snel te herstellen.' Ze keek opnieuw naar de klok en zuchtte. 'Blijf in de kamer. Als er iets is is Denn er voor je.' Ze liep de badkamer uit en Theodoor hoorde nog een deur dicht gaan. Theodoor stond op en liep Olette's kamer in. Hij ging tegen het bed aanzitten en legde Denn op z'n schoot. 'Dit word nog haar dood.' Zuchtte hij.

Waarschijnlijk is dit het laatste hoofdstuk van vandaag, maar ik ga proberen om dat te voorkomen ^^ Kudo? Reactie?