Chapter 6

De volgende morgen werd ik wakker, mijn maag knorde nog steeds. Danny was al wakker en die had het gehoord. Enkele minuten later kwam hij aanlopen met wat fruit. “Hier voor jou, eet maar.” Hij duwde me een appel en een peer in mijn handen. “Waar heb je dit vandaan?” Hij haalde zijn schouders op en glimlachte. Ik keek hem vragend aan. Ik wist al wel dat dit gestolen was, een stukje verder op stond een kraampje van een oude man die groente en fruit verkocht. “Gestolen?” Vroeg ik geërgerd. Hij zuchtte. “Wat wil je nou? Dood gaan of eten hebben?” Boos keek hij me aan. “Oké ik snap het al.” Meteen vormde er een glimlach op zijn gezicht. Ik nam een hap van de appel het sap droop over mijn lippen heen. Dit had ik zo erg gemist, eten. Zelfs spinazie wat ik echt niet lus zou ik nu in een hap naar binnen kunnen werken. Zo ging het weken lang. Meestal deden we niet eens meer moeite om straatmuzikant te spelen. Niet dat we echte muzikanten waren maar het ging ons om het idee. Op die manier geld verdienen lukte ons niet of het duurde te lang. Na wat pogingen hebben we besloten het op te geven. Voortaal ‘halen’ we het van de straat zoals de jongens het noemen. Maar het is gewoon eten jatten. In het begin had ik er heel veel moeite mee. Nu steel ik zelf en ook voor de rest. Je moet wel, je hebt niks anders. Als je niet steelt heb je geen eten en dan ga je dood. Dat wil ik niet, niemand wil dat. We zijn al een keer gevlucht voor de politie. Jassie had wat eten gestolen. Met zijn allen rende we weg maar helaas stond er politie. Ik was vreselijk in paniek, Danny kalmeerde me we moesten zo hard rennen als we konden. Helaas was Jassie gestruikeld. Ik wou haar oprapen maar van Danny moest ik doorrennen. Mijn hart bonkte ondertussen al in mijn keel en mijn arm brandde omdat Danny me er hard aan mee trok. Maar ik moest doorrennen hoe erg ik het ook vond voor Jassie, ik kon niet anders. Jassie werd opgepakt door de politie en hebben we nooit meer terug gevonden. Ik haat dit leven. Hoe kan ik het veranderen?