Vierentwintig ¤ 2003

Ik legde mijn armen als een reactie in zijn nek en zoende terug. Licht hijgend keek ik hem aan toen hij de zoen stopte. Een grote glimlach sierde zijn gezicht evenals de mijne. Zacht en kort drukte hij zijn lippen nog een keer op de mijne. Pas toen besefte ik dat dit fout was, tegen mijn regels. Ik haalde mijn armen uit zijn nek en keek naar mijn handen die ik op mijn schoot had gelegd. Ik hoorde Edward zacht zuchten en tilde met een vinger mijn gezicht omhoog zodat ik hem moest aankijken. ‘Je moet niet zo streng zijn voor jezelf, de Volturi vind je hier niet, er zal niets gebeuren. Laat jezelf gelukkig worden.’ Fluisterde hij zacht. Een traan gleed over mijn wang die hij snel wegveegde. Maes zei ook altijd dat ik mezelf gelukkig moest laten worden. ‘Ik moet nadenken.’ Fluisterde ik onverstaanbaar. Hij knikte en stond op. ‘Ik zal ver genoeg gaan om je privacy te geven.’ Ik knikte langzaam. In hoge snelheid verliet hij de kamer, waarschijnlijk ook het huis. Een paar minuten zat ik stil, om zeker te weten dat hij weg was. Ik stond op pakte mijn rugtas en stopte de kleren erin die Alice nog meer had neergelegd. Ik legde een briefje op de zwarte bank met mijn ring erbij. Er stond maar een zin op het briefje. Ik kom hem terug halen, dat beloof ik. Ik pakte mijn tas en rende de trap af naar beneden. Op het bankje voor het raam bij de deur lag een mobieltje met een briefje erbij. Neem mee. Xx A. ik zuchtte en stopte het ding in mijn broekzak, ik wist niet eens hoe hij werkte. Ik opende de deur en rende naar buiten, ik zou zo ver mogelijk lopen. Ik breng mensen in gevaar als ik bij ze ben, natuurlijk vinden de Volturi mij snel, er zijn genoeg nomaden die mij zullen herkennen. Ik zal in de volgende stad wel een taxi bellen, maar eerst moet ik buiten bereik van de Cullens zijn.