5.2

POV Amber.
Het voelde raar om ineens in het ziekenhuis te zitten maar ik wist voor wie ik er zat. Ik had nooit durven denken dat ik hier zou moeten zitten voor haar, ze was sterk en zelfverzekerd en nu ligt ze in een coma. Terwijl ik Samir de kamer van Samira uit zag lopen verscheen er ergens een glimlach op me gezicht. Misschien was hij nu wel de enige met wie ik kon praten over me gevoelens, die arm die hij om me heen sloeg voelde goed, alsof die wou zeggen bij mij hoef je niet bang te zijn en zo voelde het ook, hij gaf me liefde ook al wist hij dat niet ik voelde me rustig bij hem. Hij gaf me de rust die ik nodig had na alles en het gevoel dat ik speciaal was en dat had ik nu nodig. “Hoe is het met haar?”Vroeg ik toen Samir naast me kwam zitten en even naar me lachte. Ik wist dat die lach nep was omdat ik de tranen in zijn ogen zag staan. Voorzichtig sloeg ik een arm om hem heen.”het is oké als je huilt voor mij hoef je je niet groot te houden”Zei ik zachtjes terwijl ik door zijn haar streelde, het voelde vertrouwd alsof ik al maanden samen was met hem terwijl ik hem pas één dag kende. “Dankje”zei hij. “Het is goed”Zei ik en hield hem nog een tijdje vast. Het was een tijd die vertrouwd voelde en ook veilig, alsof hij al jaren de ware was voor me. Ik keek hem diep in zijn ogen aan waarna onze gezichten dichter bij elkaar kwamen. Zijn lippen raakte zachtjes mijn lippen en er ontstond een lange zoen tussen ons een zoen die van mij voorlopig nog niet mocht ophouden maar helaas, Samir trok zachtjes zijn hoofd weg. “Sorry.”Zei hij terwijl hij me aankeek.”Sorry voor wat?”vroeg ik. “Dat ik je zoende, ik had het niet mogen doen, het was dom.”Zei hij. Ik keek hem aan me een teleurgestelde blik. “Het geeft niet.”Zuchtte ik terwijl ik weer ging zitten. “Het spijt me echt ik wou je niet teleurstellen wat ik nu wel heb gedaan en dat had ik niet mogen doen.”Zei hij. “Je hebt me niet teleurgesteld, ik wou het zelf.”Zei ik terwijl ik hem hoopvol aankeek.”Maar, je bent net mishandeld door je ex dan ben je toch nog niet toe aan een nieuwe relatie?”zei hij terwijl hij me ergens hoopvol aankeek,alsof hij hoopte dat ik toch zou zeggen dat ik met hem wou, en ja dat wou ik misschien wou ik het nog niet nu maar ooit wou ik wel samen met hem zijn, hij gaf me een gevoel dat ik speciaal was en dat in zo’n korte tijd.”Ook al ben ik mishandeld door me ex, niet alles hoeft snel te gaan”Zei ik tegen hem terwijl ik hem serieus aankeek. Ik meende wat ik zei, we konden langzaam aan doen want niet achter alles hoeft haast te zitten.”Snap ik het nou goed?”Vroeg hij met verbaasdheid in zijn stem. “Wat snap je niet aan dat niet achter alles haast hoeft te zitten.”zei ik lachend terwijl ik hem opnieuw zoende.”Ik vind je leuk, meer dan leuk maar begrijp mij alsjeblieft dat ik het rustig aan wil doen.”zei ik terwijl ik zijn hand vastpakte. “Dat begrijp ik en dat respecteer ik ook, ik wacht op jou tot jij klaar bent voor iets nieuws en dus klaar bent voor ons.”Zei hij. Ik lachte naar hem terwijl ik hem een knuffel gaf.”Dankjewel lieverd.”Zei ik.”Maar op één voorwaarde”Zei hij. “En wat is je voorwaarde?”Zei ik lachend. “Dat ik je zo vaak mag knuffelen als ik wil”Zei hij lachend. “Alleen knuffelen?”Vroeg ik terwijl me wangen lichtelijk rood kleurde.”Tenzij jij meer wilt.”zei hij lachend. “Hou ik je aan”Zei ik terwijl ik hem een kus gaf. Ik was toe aan iets nieuws, iets nieuws waar hij me in kon helpen. “Blijven we hier zo staan of gaan we nog naar Samira?”Vroeg ik lachend. “Er mogen maar twee mensen bij Samira dus ga jij maar, Ibrahim is er ook.”Zei hij .”Zeker?”Vroeg ik. “Ja ga maar het is goed, Ibrahim steunt je ook wel en jij kan hem ook wel steunen, dat weet ik zeker”Zei hij met een glimlach op ze gezicht terwijl die me een kus op me voorhoofd gaf. Ik liep zachtjes de kamer in waar Samira lag terwijl ik even naar Ibrahim keek, hij zag er vreselijk uit. Ik ging naast hem zitten en sloeg een arm om hem heen.”Gaat het?”vroeg ik voorzichtig. Hij keek me even aan maar zei niks en dat kon ik wel begrijpen. Ik streelde zachtjes over zijn rug ook al wist ik dat het hem niet rustig maakte. “Ze is sterk en ze red het wel.”Zei ik vastbesloten. “Ik hoop het zo”Zei hij. Ik vond het rot om hem zo te zien hij voelde pijn die je niemand toewenst maar dat geld ook voor Samira, Ze had het ongeluk nooit mogen krijgen, ze had gewoon op moeten letten dan was er niks gebeurd. Even viel er een lange stilte waarvan je alleen de piepjes op de monitoren hoorde. Ik keek er aandachtig naar, het leek wel alsof alles ineens steeds langzamer ging. Er ging een schok door me lichaam, ze mocht niet opgeven ze moest volhouden. Ik zag dat Ibrahim er ook naar keek en ineens drukte die op het noodknopje toen de apparaten allemaal herrie begonnen te maken. De artsen kwamen meteen met allemaal apparatuur naar binnen en stuurde ons de kamer uit. Ik zag dat Ibrahim helemaal gek werd, en dat die de kamer terug in wou maar Samir en ik hielde hem tegen “Je kan nu niet naar binnen gaan”zei Samir.”Maar ik moet! Ze heeft me nodig, we doen dit samen en nu laat ik er alleen.”zei Ibrahim terwijl de tranen over zijn wangen rolde. Ik zag zoveel verdriet in zijn ogen maar ook haat, haat omdat hij Samira niet kon helpen. “Ibrahim luister nou verdomme naar Samir je kan haar niet helpen als je zo doet dus kap er mee!”Zei ik. Ik wist dat ik hem hier mee niet kon helpen maar het was wel zo, hij kon niks doen hoe graag die ook wou.Hij keek me even aan maar hij begreep me vast wel “Je kan niks doen oké het ligt nu aan de dokters.”zei Samir die me hielp wat ik enorm waardeerde omdat die niet naar mij alleen luisterde. “Nee we moeten nu wat doen “Zei Ibrahim terwijl hij zich los trok en Samir zijn greep. “Ibrahim doe niet!”Riep Samir toen hij de kamer van Samira inliep. Ik keek Samir even aan die me hopeloos aankeek. “Ik weet het allemaal niet meer hoor”Zei Samir terwijl die me serieus aankeek. Ineens liep Ibrahim weer terug uit de kamer waar Samira lag. “Het ziet er slecht uit”Zei Ibrahim terwijl die zich op de grond liet vallen. Samir en ik rende naar hem toe en knielde bij hem neer.”Zeg dat niet oke, het komt wel goed!”Zei ik en met die woorden probeerde we hem rustig te houden maar het leek niet te werken, Hij sloeg met zijn handen op de grond terwijl die dingen mompelde die we amper konden horen. Samir keek me hopeloos aan terwijl ik hem een hopeloze blik terug gaf, ik wist niet meer wat we moesten doen maar dit leek echt hopeloos, het enigste wat we konden hopen is dat het beter zou gaan met Samira en ze sterk genoeg was maar voor nu zag het er dus slecht uit en we wisten niet wat ons te wachten stond, ook al wist ik wel dat Samira sterk was, ze had de liefde van Ibrahim nodig maar die zat nu alsof die de belangrijkste voetbal wedstrijd ooit had verloren en er niet meer boven op kon komen en dat vond ik jammer want hij moest sterk zijn, sterk voor Samira. Samir en ik waren vastbesloten hem hier doorheen te slepen hoe het ook zal aflopen.