Hoofdstuk 2

Hoofdstuk 2.
Mijn vader had een pak drinken uit de kofferbak gepakt en plastic bekertjes. Ik schonk mijn bekertje in en nam een slok. Alleen schrok ik me dood toen ik een tweede slok wou nemen. Een snerpend geluid vulde het huis. Mijn vader moest lachen toen hij mijn geschrokte gezicht zag. ‘Dat is de bel.’ zei hij lachend. Nieuwsgierig volgde mijn ogen mijn vader en sloop ietsje dichterbij. Ik zag een man staan, ongeveer net zo oud als mijn vader, een vrouw ook zo oud en een jongen. Die vreemde mensen waren écht vreemd! Ze droegen doeken, wat jurken moesten voorstellen, zelfs de man. Alleen de jongen, die waarschijnlijk niet met zijn ouders mee wou doen, zag er normaal uit. Mijn vader gaf de vreemde mensen een hand en liet ze binnen. Ik ging gauw weer op mijn plaats zitten. ‘Let maar niet op de rommel.’ zei mijn vader terwijl hij de woonkamer binnen kwam. ‘Dit is mijn dochter Darcy.’ zei mijn vader. En hij gebaarde mijn kant op. De vrouw liep mijn kant op en gaf mij een hand. ‘Hallo, ik ben Juky.’ Wat een naam, dacht ik. ‘Hoi, mijn naam is Darcy.’ Ik trok mijn hand weer terug. Maar 3 seconden later, stak ik mijn hand alweer uit om de man een hand te geven. ‘Darcy.’ zei ik. ‘Keyek.’ Weer zo’n rare naam, dacht ik. De vrouw en de man hadden allerlei soorten kettingen om, sterren, kruizen en nog meer rare vormen. Het leken wel van die ritueel dingen, ofzo. Ik was benieuwd hoe de jongen heette, na dat ik die andere rare namen had gehoord. Misschien heette hij wel Polejh, Bukit, Jehat of Sawar. Ik bedacht nog meer rare namen in mijn hoofd en lachte om de rare gedachten. Maar de jongen was waarschijnlijk niet van plan om mij een hand te geven. Hij stond door het raam naar buiten te kijken. Ik bestuurde hem. Hij had donkerbruin haar, normale lengte, blauwe ogen en hij leek een jaar of 15, maar er was iets speciaals aan hem. Ik wist niet wat. Mijn gedachten werden onderbroken. ‘Dat is onze zoon, Tombreig.’ Zij de vrouw. Haha, ik had echt medelijden met die jongen. Tombreig. Haha, wie noemde zijn kind nou Tombreig? Hun dus. Maar er kwam beweging in de jongen. ‘Noem me maar Tom.’ zei de jongen bits. En draaide zijn hoofd direct weer om. Ik had niet eens kunnen reageren. Hij keek me niet eens aan. ‘We wonen, links, naast jullie.’ Ze gingen op de bank zitten die mijn vader en ik alvast even neergezet hadden. Ik hoorde mijn vader vertellen over zijn oude fietswinkel. De mensen vonden het vreselijk voor hem en zeiden als we iets nodig hadden, we altijd langs mochten komen. Daar hield ik hun aan. Ik was benieuwd hoe hun huis eruit zag. De jongen was naar buiten gegaan. Ik liep naar hem toe. ‘Hoi’ zei ik. Tombreig, ik bedoel Tom, keek om. ‘Ow, jij bent het.’ zei hij. ‘Had je iemand anders verwacht dan?’ ‘Ik dacht dat je mijn moeder was.’ zei hij. ‘Ik heb een hekel aan d’r.’ Ik ging naast hem in het, veel te lange gras, zitten. ‘Vertel.’ zei ik. ‘Ze is een heks, een gemene heks.’ Ik lachte. ‘Dat zal wel mee vallen, toch?’ vroeg ik. ‘Ze was hartstikke aardig tegen ons. ’ Hij trok aan het gras. ‘Ja, tegen jullie.’ zei hij. ‘Ik heb al een hekel aan haar vanaf mijn geboorte.’ Ik keek op. ‘Hoezo?’ Hij keek op. ‘Hallo? Ze heeft me Tombreig genoemd!’ Ik probeerde hem te kalmeren. ‘Ik vind het een best mooie naam hoor.’ Tom keek me boos aan. ‘Ik zag heus wel hoe je zat te lachen.’ Ik voelde me betrapt. We werden onderbroken. ‘Tombreig, boterbloempje, we gaan weer naar huis. Ik moet mijn paddenstoelensoep nog klaarmaken.’ ‘Noem me geen boterbloempje en ook geen Tombreig. Noem me gewoon Tom.’ Luky keek hem raar aan maar reageerde verder niet. Ik hoorde Toms’ vader nog tegen Tom zeggen dat hij niet zo moest snauwen naar zijn moeder. Ik had echt medelijden met hem. De buren liepen weg. Tom keek nog een keer achterom. Zonder een uitdrukking op zijn gezicht. Arme jongen, arme Tombreig.