Drieëntwintig ¤ 2003

Terwijl de ochtend viel vertrokken de Cullens. Carlisle zei gedag en verder heb ik niet opgelet. Ik zat op de bank, kijkend naar een film op de tv. Toen Alice vroeg of ik ooit “De Titanic” had gezien schudde ik mijn hoofd, ik kon niet veel tv kijken. Maes had in zijn huis geen tv, en soms als een film me in de bioscoop aantrok kocht ik wel eens een kaartje, maar dat was zelden. Ze had hem nog geen uur geleden aan gezet, en ik zat er al helemaal in, ik heb alleen Carlisle horen vertrekken, en verder niemand, maar ik wist zeker dat iedereen weg was. Het einde van de film was erg zielig, Alice verzekerde me dat ik ging huilen, wat ik niet deed. De man ging dood terwijl de vrouw later nog werd gered, levend. De man was bevroren geraakt door het koude water en was daardoor dood gegaan. Erg triest. Ik stond op en liep naar de tv. Hoe moest ik die dvd eruit halen? Na op een paar knopjes te hebben gedrukt was het nog steeds niet gelukt. ‘Lukt het?’ Ik viel achterover. Toen ik Edward zag haalde ik weer normaal adem. ‘Laat me niet meer zo schrikken! Ik dacht dat iedereen weg was.’ Edward grinnikte en haalde de dvd eruit waarna hij de tv uit zette. ‘Carlisle zei nog dat ik bleef.’ ‘Oh.. ik luisterde niet echt.’ Edward hielp me op staan. ‘Dat heb ik gemerkt.’ Ik grinnikte zacht en ging op de bank zitten. ‘Ik vind de vleugel in Chicago mooier.’ Vertelde ik hem toen hij naar de glimmende zwarte vleugel liep. ‘Ik vind ze beide mooi.’ Zei hij simpel. ‘Dat kan ook.’ Ik stond op en liep de trap op, richting Edwards kamer. Een mooi pianospel van beneden vulde het hele huis. ‘Mooi.’ Mompelde ik, wetend dat hij het hoorde. Na een paar minuten stopte tot mijn teleurstelling het pianospel. Ik ging op de zwarte bank zitten en keek naar de grote cd kast. Edward kwam zijn kamer inlopen maar ik lette er niet echt op. Mijn hart klopte in mijn keel, wat hij natuurlijk niet kon merken, waar ik blij mee was. Liefde is iets wat ik niet kan hebben, dan moet ik mensen pijn doe als ik ze achterlaat. ‘Je hebt een goede smaak.’ Zei ik terwijl ik de bekende componisten zag staan. Hij kwam naast me zitten. ‘Dankje.’ Ik glimlachte en keek hem aan. Zijn ogen waren mooi goudkleurig, met een lichte twinkeling erin. Zijn hand streek lichtjes over mijn wang waarna hij zacht zijn lippen op de mijne drukte.