001

Ik zucht terwijl ik mijn blik voor de zoveelste keer op de wolken laat vallen. Die vluchten van Amerika naar Europa duren soms echt veel te lang, zeker als het dan ook nog eens voor het werk is. Ik herinner me nog goed mijn eerste vlucht, toen vloog ik van België naar New York. Als tiener had ik er altijd van gedroomd naar New York te gaan en na lang zagen mocht ik dan uiteindelijk op mijn achttiende een jaartje in New York gaan studeren. Ik logeerde toen bij een gastgezin, waar ik helemaal mezelf geworden ben, want dat was ik daarvoor helemaal niet. Ik was steeds bang over wat mensen van mij dachten. Zag ik er wel goed genoeg uit? Had ik wel coole kledij aan? Lag mijn haar wel goed?... Met andere woorden heb ik dus een zeer onzekere jeugd gehad.

In mijn klas zaten twee meisjes die fan van Tokio Hotel waren. Zelf was ik ook een grote Tokio Hotel fan, maar ik heb het hen nooit durven vertellen. Gewoon omdat zij zo cool waren en ik dacht dat ik maar een seutje was, terwijl ik dood graag met hen wou optrekken, maar ik dacht dat het hen vast niet eens interesseerde en tot op de dag van vandaag heb ik het hen nog nooit persoonlijk verteld, hoewel ik wel soms filmpjes van Tokio Hotel op mijn facebook plaatste of dingen over Tokio Hotel tweette op twitter, waar zij ook actief op waren. Dus ze moeten het geweten hebben, alleen hebben ze me er nooit over aangesproken. Dus ik ga er van uit dat ze mij gewoon niet leuk vonden, maar geen paniek, ik heb me er ondertussen al helemaal over gezet en heb een hoop toffe, echte vrienden in New York gekregen. Ik was trouwens echt smoorverliefd op Bill, maar daar heb ik me ook over gezet. Ik heb nu een pracht van een vriend, hoewel ik soms niet hetzelfde voor hem voel als dat ik voor Bill voelde. Ook al was Bill maar een onbereikbare beroemdheid en is hij echt.

Na dat ene jaartje New York moest ik natuurlijk terug naar België. Tot mijn grote spijt natuurlijk, want ik was echt doodgelukkig in New York. Hoewel ik wel blij was dat ik mijn nieuwe ik nu aan iedereen kon tonen, maar toch voelde ik me niet zo sterk in België als dat ik in New York was. Ik wou doodgraag terug naar New York gaan en daar verder studeren, maar net toen werd mijn grootmoeder ziek, dus besloot ik maar in België te studeren. Drie jaar later is ze overleden en ben ik afgestudeerd. Daarna ben ik meteen terug naar New York gevlogen om daar een leven op te starten. Een leven dat me tot nu toe enorm bevalt. Ik heb een goede job, echte vrienden, een pracht van een vriend,… Ik heb dus echt niet te klagen.