Tweeëntwintig ¤ 2003

Gevuld schoof ik het bord weg, ik had genoeg. Ik glimlachte naar Esmé, ‘Bedankt Esmé, het was heerlijk.’ Met een grote glimlach zette ze het bord in de vaatwasser. Ik stond op en gaf een blik op de klok. Half elf en ik was klaarwakker, wat logisch was na haast een hele dag geslapen te hebben. Ik ging naast Alice op de bank zitten. Ik wist niet waar iedereen was, maar ik vond de sfeer heerlijk in dit huis, iedereen deed zijn eigen ding zonder met elkaar te bemoeien. ‘Cath?’ Alice had mijn bijnaam al snel overgenomen, alleen zij en Edward hadden me nog zo genoemd, en ik hoopte dat de rest Catharina afleerde, ik voelde me altijd zo bekakt als ik mijn naam hoorde, ik snapte niet wat Maes er mooi aan vond, hij en Violet hadden toch ook geen speciale naam? ‘Ja Alice.’ ‘Wanneer ben jij jarig?’ Ik grinnikte kort. ‘Ik geloof vorige week, maar ik zou het niet weten.’ Met grote ogen keek ze me aan. ‘Je weet iet wanneer je jarig bent?’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik denk dat ik een week bij mijn echte ouders ben geweest en toen werd ik in het park gelegd, waarna ik door Maes werd gevonden, wat zeventien jaar geleden in deze week is gebeurd, wat mijn verjaardag brengt naar vorige week. Maar ik let niet op verjaardagen, als de maand Juli begint voel ik me al zeventien.’ Ze knikte en keek weer naar de tv, volgens mij wou ze als ik bijna jarig was een nieuwe kleding kast vol schattige kleding geven. Een rilling verspreidde zich over mijn lichaam, schattig. Als ik aan een ding een hekel heb is het schattig zijn. Ik staarde ook maar naar de tv, mar ik had geen flauw idee waar het over ging. ‘Catharina?’ Carlisle stond voor me. ‘We gaan morgen met zijn allen jagen, als je wilt blijft er wel iemand hier?’ ik haalde mijn schouders op. ‘Ik hou jullie niet tegen, iedereen moet zich voeden. Ik vind het niet erg om alleen te zijn, dat ben ik al drie jaar.’ Bij de laatste woorden moest ik grinniken, als ik erover nadenk is het best wel komisch, drie jaar alleen zijn. Ik zuchtte zacht, volgens mij word ik gek.