004 - L.I.F.E

''Now I’m senseless. Got no feelings left.''

Sophia Adriana Brooks.
Moeilijk open ik mijn ogen door de stralen zonlicht. Ik draai me nog eens om en dat is wanneer realiteit me raakt. Ik lag in Nia haar bed omdat ik mijn eigen kamer niet in kon. Omdat ik het niet durfde. Ik heb het bed voor me alleen, ik voel me alleen. Het voelt alsof ik een mega kater aan de haak had geslagen doordat ik gister avond dronken zou had kunnen zijn. Maar dat was niet zo. Ik kon me alles nog goed herinneren, dat ik alles had verteld aan een wild vreemde .. beroemde gast. Nog steeds kon ik me niet voorstellen dat ik hem in de normaalste kroeg in Londen was tegen gekomen. Met hem had gepraat, en alles verteld wat ik zelfs mijn moeder niet zo een twee drie zou vertellen, oh, alles. Nu pas dringt het tot me door dat ik de hele avond heb zitten janken en zeuren over hoe Marc me gedumpt had. Ik ga met mijn handen moedeloos door mijn haar. ‘loser.’ Mompel ik tegen mezelf. Ik draai me nog eens om, en ik hoor hoe muziek vanaf beneden komt. Dat betekende dus dat ontbijt klaar stond. Ik hoor de schelle stem van mijn moeder meezingen met een hit van waarschijnlijk uit de jaren 80’ langzaam rol ik mezelf uit bed en besluit maar gewoon zo naar beneden te gaan.

‘dorenroosje is ook ein-de-lijk wakker.’ Me moeder drukt een kus op mijn wang wanneer ik aan de tafel kom zitten en ik kijk even naar Nia die zich wijselijk stil heeft gehouden. ‘Nia zei dat je laat weer was gekomen dus dacht ik dat we beter gezellig met zijn allen konden ontbijten alleen dan wat later, en kijk nou inmiddels is het al half twaalf.’ Hoofdschuddend gaat ze tegenover me zitten. ‘nou tast toe.’ Zegt ze terwijl ze zelf als eerste een afbakbroodje van de tafel grist. ‘lekker stappen gedaan?’ vraagt pap terwijl hij Jam op zijn boterham smeert. ‘nou, niet echt.’ ‘hoe zo niet?’ begint mijn moeder melodramatisch. ‘omdat ik niet uit ben geweest.’ Ik zie mijn moeder een wenkbrauw omhoog trekken en een hap van haar broodje nemen. ‘Ik zou naar Marc gaan weet je nog?’ ze knikt opgehelderd en wijst met der vinger naar me. ‘wanneer komt hij nog eens langs.’ Fijn, daar was die dan, de brok in de keel het moment dat ik niet wou huilen maar het moest. Ik zet mijn tanden stevig op elkaar en probeer mijn tranen te bedwingen. ‘niet, mam hij heeft Sophia gedumpt voor een ander.’ ‘Nia!’ begin ik sissend. ‘wat het is toch zo? Nou nu weet je het dus mam, de jongen die jij zo ontzettend geweldig vond, heeft je eigen dochter bedrogen, weet je ik vond hem nooit leuk. Achterbaks, en te knap om lief te zijn.’ Ze staat kwaad op van tafel wanneer ze ziet dat ik tegen haar in wil gaan en met een knal gaat de deur dicht. Puber. ‘Lieverd,’ begint mijn moeder wanneer ze ziet dat ik op het punt sta uit te barsten. ‘don’t start mam.’ Ook ik sta op van tafel en neem mijn broodje mee naar boven. Voor dat ik het wist stond ik in mijn kamer, totaal vergeten waarom ik bang was om naar binnen te gaan. maar ineens was ik weer helemaal bij. De foto’s op het prikbord, de screensaver op mijn laptop die ik niet uit had gedaan voordat ik wegging. De knuffel op mijn bed die hij me had gegeven voor Valentijn. De rozen van de Valentijn ervoor. En waarschijnlijk zijn geur in mijn bed. Er gingen maar een paar woorden continue door mijn hoofd: fuck my life.

Ik had mijn laptop uit mijn helse kamer kunnen redden, plus wat kleren want ik kon niet eeuwig als een zombie in slaap kleren door het huis rond dwalen. Ik had uren voor de spiegel gestaan om mijn make-up op te doen. En uren naar mijn haren gekeken. Mijn blonde haar was iets wat altijd iedereen geweldig vond. Vooral Marc, hij moest er altijd aan zitten omdat hij het zo fijn vond. Daarom was een van de eerste dingen die ik vandaag zou gaan doen, een ander kleurtje halen bij de winkel. Waarschijnlijk rood.. zwart? Misschien oranje. Iets wat hij totaal zou haten zodat hij me ook niet meer zou bellen. Ik log in op mijn Facebook, vijf berichten waar ik totaal niet geïnteresseerd in was. 0 vriendenuitnodigingen. Ik zucht eens een keer en ga verder op Twitter. 3 mentions, waaronder een van mijn beste vriendin: ‘’is het uit tussen jou en Marc, sorry dat het zo moet geen beltegoed meer. xoxo’’ ik rol met mijn ogen. De andere twee waren random lezers die het hadden gelezen dat het dus uit was. En daar boven op had ik geen nieuwe followers. Ik klik op het rode kruisje en besluit naar de winkel te gaan.

I like comments 'cause they motivate me to write!
Sooo tell me what you think