O45

Susan Ann Brooks

Severus kijkt me twijfelend aan.
‘Wat dan?’
‘Het… Ik mag het eigenlijk niet zeggen.’
‘Van wie niet?’ Verbaasd kijk ik hem aan.
‘Perkamentus…’
Mijn verbazing groeit en ik kijk hem zo mogelijk nog verbaasder aan. Wat is er gebeurd, dat hem zo overstuur heeft gemaakt, maar wat hij van Perkamentus niet mag vertellen? Iets wat hij duidelijk wel wil doen. ‘Severus. Wat is er gebeurd?’
Hij lijkt even te twijfelen, maar lijkt dan een beslissing te maken. ‘Het heeft met Zwarts en zijn vriendjes te maken.’
Ik denk meteen terug aan het moment dat Sirius de leerlingenkamer uit stormde na mijn gesprek met Severus. Toen hij terug kwam, leek hij tevreden, maar hij zei alleen maar dat hij Severus niet meer had kunnen vinden en verdween toen naar boven. Gister heb ik hem helemaal niet meer gezien en vandaag, tijdens het ontbijt was hij er niet, net zoals James, Remus en Peter. Toen ik hem bij de lunch eindelijk zag mompelde hij iets over zich verslapen. Had hij tegen me gelogen en was hij Severus wel tegen gekomen? Maar wat kon er gebeurd zijn dat niet verteld mocht worden?
Ik kijk hem doordringend aan. ‘Wat is er gebeurd?’
‘Eergisteren, na ons gesprek, kwam hij naar me toe. Hij begon over geheimen en dat als ik gisteravond naar de Beukwilg zou komen, hij het me zou vertellen.’ Hij kijkt me even onderzoekend aan, maar mijn gezicht zegt niks. ‘Toen ik daar kwam, bleek er een gang te zijn. En…’ Hij blijft even stil. ‘Aan het einde was een deur… Veel heb ik niet gezien, want James duwde me weg, maar er was een weerwolf.’
Een weerwolf? Wie is een weerwolf en waarom gaan Sirius en James naar hem toe? Met volle maan nog wel? Het moet iemand zijn die ze kennen. Misschien iemand uit het dorp… Of… Remus of Peter. Laat het Peter zijn, laat het Peter zijn. ‘Wie is het?’
‘Remus… Perkamentus heeft ervoor gezorgd dat hij bij volle maan weg kan van Zweinstein en blijkbaar valt hij James, Sirius en Peter niet aan. Remus wist er niks van, maar Sirius en James waren van plan om me te laten schrikken. Tenminste, dat zeiden ze tegen Perkamentus. James zag blijkbaar toch in dat het gevaarlijk was en haalde me daar weg. En aangezien ons laatste schooljaar over een paar dagen is afgelopen, heeft niemand straf gekregen.’ Zijn stem klinkt steeds bozer en op het eind kijkt hij me ook woedend aan. ‘Dat vriendje van je probeerde me te vermoorden.’