003 - Never ending games

''Do you have to, make me feel like there is nothing left for me.''

Zayn Jawaad Malik.
Moeilijk bagger ik terug door de sneeuw naar het hotel waar we met zijn allen verblijven. Waarschijnlijk lag iedereen al te slapen. Ik weet nog hoe ik om tien uur had gezegd dat ik zo terug was, maar inmiddels was het al half drie. Voor de laatste keer gooi ik mijn muts van mijn jas over mijn hoofd maar hij slaagt niet te blijven zitten door de harde wind die de sneeuwvlokken mijn richting opblaast. Met een fronsend gezicht sla ik de weg in naar de achterkant van het hotel, zo had ik in ieder geval meer kans dat er geen paparazzi buiten stond, die me wel aan de voorkant had zien vertrekken. Ik had geluk, er was helemaal niets aan de achterkant alleen een portier die me meteen door laat met een vriendelijke glimlach. Wat moest die vent balen zeg dat hij de hele avond de wacht moest houden achter in de koude sneeuw. Het was te rustig in het hotel, hier en daar liepen er een paar kamer meisjes rond en achter de receptie zat nog een vrouw zich min of meer dood te vervelen. Lang hoef ik gelukkig niet bij de lift te wachten want ik werd bijna depressief van de rust die er op de begaande vloer leefde.

Ik had gelijk, ook in ons appartement was het doodstil. Alleen de klok aan de wand tikte nog en voor de rest hoorde je amper iets. Ik kijk nog even naar het prachtige uitzicht wat we over Londen hadden en besluit dan ook maar eens naar bed te gaan. Wanneer ik het licht van mijn kamer de ik met Liam deel aan doe hoor ik meteen hoe Liam onder de dekens weg begint te grommen. ‘kan die even!’ gromt hij moe en draait zich eens om, ‘sorry.’ Zeg ik droog en kleed me snel uit en besluit voor alleen een joggingbroek te gaan als slaap outfit. ‘Als je gaat stappen.. zeg het dan even.’ Zeg Liam die zijn hoofd moe optilt om op zijn wekker te kijken. ‘ik ben niet wezen stappen.’ Zeg ik flauw en doe het licht weer uit. ‘zo beter?’ zeg ik terwijl ik in mijn bed stap. ‘uhuh…’ ik draai me in mijn dekens en wacht Liam af aangezien ik het gevoel heb dat hij nog iets wil zeggen. ‘waar ben je dan geweest?’ ik snuif eens een keer en kijk in de spiegel van de kledingkast precies tegenover me. ‘in een pub, even wat tijd voor mezelf. Maar duurde iets langer als ik had verwacht.’ Mompel ik terwijl ik naar mijn eigen donkere spiegelbeeld kijk. ‘oh, oké.. Zayn gaat ie?’ ik knik als antwoord, net alsof hij het zou zien. ‘Trusten Liam.’ ‘Trusten Zayn.’

Van slapen kwam het echter niet. Door Sophia moest ik meteen weer aan haar denken, Becca. Ik wist eigenlijk wel dat de relatie niet zou blijven.. maar toch ik had gehoopt van wel. Soms maakt distance meer kapot dan je verwacht, meer dan je lief is. Maar toch ik had gekozen voor One Direction, en hoe ik ook kon klagen over de dingen die ik miste, ik had iets nieuws er voor terug gekregen. Een carrière? Vier vrienden? Misschien was dat wel genoeg voor mij. Of althans moest het genoeg voor mij zijn. Maar toch mis ik het liefhebben van iemand, en andersom.

You guys are amazing 32 abo's already <3
+ Don't forget.. om een rolletje in te vullen!
Remember: reacties en stuff motiveren me om meer te schrijven