8. i love her

Ik had het niet kunnen geloven toen ik haar ogen zag. Het waren de raarste ogen die ik ooit had gezien. Ze hadden geen pupillen en ze waren helemaal blauw. Zo blauw als de zee.
Het waren de mooiste ogen die ik ooit had gezien.
Ik wist wat er was gebeurd. Ik had voor het eerst in jaren naar haar ogen gekeken, en ik was met haar ingeprent. Ik kon niet geloven dat ik jaren lang iedere dag met haar heb zitten praten, onwetend dat het mijn inprent was. Niet dat ik al die tijd al een weerwolf was geweest, maar toch.
Dit alles kon me niet schelen. Ik had de pijn op haar gezicht gezien toen ze het lokaal uitliep. Die pijn sneed diep door mijn eigen hart heen. Ik wou haar zo graag achterna gaan, maar hoe moest ik dat uitleggen aan de leraar?
Ik wachte ongeduldig op het einde van de les. Ik wist dat ik haar nooit zou kunnen vinden. Ik zou tot morgen wachten.
Toen het eindelijk zover was, vloog ik de school uit, het bos in. ik veranderde meteen en begon naar de cullens te rennen.
‘Hey, embry.’ Geweldig. Jake was er ook.
‘Moet jij niet bij nessie zijn?’
‘Leuke begroeting.’ Hij vroeg zich af waarom ik me zo gedroeg. Ik dacht aan Kiki.
Jake was even sprakeloos. ‘W-Wat is er met haar ogen?’
‘Maakt dat wat uit?’
‘Embry, daar is echt iets mis mee.’
Ik gromde dreigend.
‘Ik bedoel dat niet slecht. Nog gefeliciteerd trouwens.’Ik glimlachte een beetje.
‘Waarom ga je niet even langs de Cullens? Misschien weten zij iets?’
‘Was ik allang van plan. Ik ben er al bijna. Ik zie je straks wel.’
‘Oke. Success.’
‘Bedankt.’
Ik veranderde weer terug toen ik in de bosjes bij het huis stond. Daarna begon ik naar het huis te lopen. Halverwege de trap werd de deur al open gedaan. Het was Edward. Precies degene die ik nodig had.
‘Hallo Embry.’
‘Hoi.’
‘Is er iets?’ ik dacht weer aan Kiki, aan haar ogen. Edward glimlachte. ‘Is het weer zover?’ volgens mij zei hij dat tegen zichzelf.
‘Weer zover?’
Edward glimlachte. ‘Kom maar mee.’
Ik volgde hem naar binnen.